Δευτέρα 22 Απριλίου 2019

Στοχαζόμενος συχνά γιά πολλά παρόμοια γεγονότα στή ζωή τῶν ἀνθρώπων, κατέληξα στό συμπέρασμα ὅτι ὅλοι μας…..


Στοχαζόμενος συχνά για πολλά παρόμοια γεγονότα στη ζωή των ανθρώπων, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όλοι μας οφείλουμε να συλλογιζόμαστε ότι το πρόσωπο εκείνο που συναντούμε πέρασε προηγουμένως από δοκιμασίες, καλές ή κακές, αλλά πάντως όχι όμοιες με τις δικές μας.
Από αυτό λοιπόν προκύπτει η δυνατότητα, ακόμη ενδεχομένως και το αναπόφευκτο, της διαφοροποίησης του «τόνου της φωνής», της διαφοράς στη «γλώσσα», της διαφοράς στις αντιλήψεις κλπ. 
Συμβαίνει όμως και το αντίθετο. Παρ’ όλη τη διαφορά στο παρελθόν, η συνάντηση μπορεί εξαρχής να είναι αρμονική και βαθειά. Και το τελευταίο αυτό γίνεται δεκτό ως δώρο «Ανωθεν».
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/07/blog-post_537.html

Γέροντας Σωφρόνιος: Πῶς νά νικᾶτε τούς λογισμούς


   Πολλοί συνάνθρωποί μας, ιδιαίτερα στην σύγχρονη εποχή, υποφέρουν από ψυχικές ασθένειες για ασήμαντες αιτίες.
Η αιτία είναι συνήθως ένας λογισμός, τον οποίο δεν μπόρεσαν να νικήσουν.
Στην επιστολή που έστειλε ο Γέροντας Σωφρόνιος το 1932 στον Δαβίδ Μπάλφουρ μας δίνει πολύ απλές και πρακτικές συμβουλές για το πώς μπορεί ο άνθρωπος να νικά αυτού του είδους τους λογισμούς:
«Οι λογισμοί είναι “δαιμόνια” (δαιμονική ενέργεια).
Όπως υπάρχουν άνθρωποι, τους οποίους είναι αδύνατο να πείσεις με ο,τιδήποτε, έτσι και χειρότερα ακόμη συμβαίνει με τα δαιμόνια.
Αν συνδιαλέγεσαι με τους λογισμούς, αν αντιστέκεσαι σε αυτούς, θα τους αναγκάσεις, στην καλύτερη περίπτωση, να αποχωρήσουν για κάποιο σύντομο διάστημα.
Έπειτα όμως αυτοί πάλι επίμονα και ανένδοτα προτείνουν το δικό τους, επαναλαμβάνοντας ακατάπαυστα και ανόητα το ίδιο, μέχρις ότου παγιδεύσουν τον άνθρωπο στην αμαρτία.
 
Όταν πετύχουν στο ένα, συνεχίζουν να περιπλέκουν τον άνθρωπο παραπέρα, ωσότου τον οδηγήσουν στον όλεθρο. Γι’ αυτό πρέπει οπωσδήποτε να ενεργείτε όπως διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες.
Παραδοθείτε στο θέλημα του Θεού και μην αρχίζετε οποιονδήποτε διάλογο με τους λογισμούς.
 
Κάθε λογισμός που διαταράσσει την ειρήνη της καρδιάς και σπέρνει την ταραχή στην ψυχή προέρχεται από τον εχθρό.
Με τη συνέργεια της χάριτος του Θεού σας υπέδειξα τη γνωστή οδό της χριστιανικής ασκήσεως, τον σκοπό προς τον οποίο καλείσθε να βαδίσετε απορρίπτοντας αποφασιστικά κάθε εχθρικό λογισμό».
Από το βιβλίο Αρχιμ. Σωφρονίου, Αγώνας Θεογνωσίας. Η αλληλογραφία του Γέροντος Σωφρονίου με τον Δ. Μπάλφουρ, Ι.Μ. Τ. Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας 2004, σελ. 53.
Πηγή

Ὅταν ἀρχίζει κανεὶς νὰ ζεῖ κατὰ Χριστόν, τότε τὸν ἀποβάλλει ἡ κοινωνία


 
 Ὅταν ἀρχίζει κανεὶς νὰ ζεῖ κατὰ Χριστόν, τότε τὸν ἀποβάλλει ἡ κοινωνία.
Ὅμως, τότε ἀποκτᾶ ἄλλη κοινωνία, γιατί καὶ ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ ἔχουμε τὴν δική µας κοινωνία. Δὲν χάνουμε τίποτε καὶ σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο.
Γέροντας Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ
http://inpantanassis.blogspot.gr/2014/04/blog-post_1735.html

Ἡ ἀνθρώπινη ἀχαριστία καί πῶς πρέπει νά τήν ἀντιμετωπίζουμε. Ἡ συμπάθεια πρός τόν ἄνθρωπο. (Ἀρχ. Σωφρόνιος Σαχάρωφ τοῦ Ἔσσεξ)


«Το Βρέφος Χριστός είχε έναν κήπο.
Και πολλά ρόδα καλλιεργούσε σε αυτόν…
Όταν όμως τα ρόδα άνθισαν
Αυτός προσκάλεσε τα παιδιά των Εβραίων,
Αλλά αυτά ξερίζωσαν τα άνθη,
Και ερημώθηκε ολόκληρος ο κήπος…
Τα παιδιά τότε από τα αγκάθια
Έπλεξαν γι’ Αυτόν ακάνθινο στεφάνι»
(παλιό ρωσικό παιδικό τραγούδι).
Τέτοια είναι η οδός που προσφέρεται σε όλους μας, για να μείνουμε έπειτα αιώνια μαζί Του: Να μην περιμένουμε ευγνωμοσύνη από κανέναν για όλα όσα κάναμε γι’ αυτούς· να τους ευεργετούμε όλους, αν είναι δυνατό να συμπάσχουμε με αυτούς, γιατί δεν γνωρίζουν ακόμη την Αλήθεια της Αιώνιας Αγάπης του Ουρανίου Πατρός.
Όταν κάποιος από τους κοντινούς μας υπομένει οποιαδήποτε συμφορά ή καταστροφή ή ηθική πτώση, τότε συμπάσχουμε έντονα. Με τον ίδιο όμως τρόπο πρέπει να συμπάσχουμε και όταν η συμφορά βρει τον γείτονα ή ακόμη και τον μακρινό άνθρωπο. Η δύναμη του βιώματος εκείνου, που έπεσε στον κλήρο μας, αναμφίβολα την ίδια αυτή στιγμή επισκέπτεται πλήθος άλλων ανθρώπων, ίσως πολλά εκατομμύρια από αυτούς. Για να μάθουμε λοιπόν να συμπάσχουμε με όλη την ανθρωπότητα, πρέπει να αποδεχόμαστε το καθένα από τα βιώματά μας ως αποκάλυψη για τα παθήματα όλου του κόσμου.Έτσι μόνο μπορεί ο άνθρωπος να γίνει αληθινά παγκόσμιος, υπερνικώντας την «ατομικότητά» του, αποβαίνοντας «υπόσταση» κατ’ εικόνα της Υποστάσεως του Χριστού Θεού.
Αν όλοι οι άνθρωποι δεν φθάσουν στο καθ’ ομοίωσιν, δεν πρέπει να αναμένουμε ριζική διόρθωση της ζωής πάνω στη γη
. Αν οι άνθρωποι παραμένουν πάντοτε εγωιστές, τότε πώς είναι δυνατή η παγκόσμια αδελφοσύνη των ανθρώπων; Πώς είναι δυνατόν όλος ο κόσμος να γνωρίσει τον Πατέρα όλων μας; Αν είμαστε προικισμένοι περισσότερο από τον ένα ή τον άλλον αδελφό μας, τότε ας τον βοηθήσουμε να ανυψωθεί, μη ζητώντας από αυτόν ούτε και την ευγνωμοσύνη. Αν φέρουμε μέσα μας τη συνείδηση ότι μετά την έξοδο μας από εδώ θα εισέλθουμε σε άλλη μορφή του Είναι, του Θείου, τότε κάθε καλό έργο, όποιος κι αν το έκανε, κάθε επίτευγμα ανθρώπου που έκανε το καλό στους πλησίον του, και όλα τα παρόμοια θα είναι αιώνια κληρονομιά μας. Στην αιωνιότητα τίποτε δεν θα αποκρυβεί από εμάς. Εδώ εμείς δεν ζηλεύουμε κανένα· εδώ εμείς δεν επιζητούμε τη δόξα μας· εδώ εμείς χαιρόμαστε με κάθε αγαθή πρόοδο κάθε ανθρώπου, συνεργώντας με όλους κατά το δυνατό· βοηθούμε κάποιον κατά τις δυνάμεις μας, και γι’ αυτό το λίγο κληρονομούμε απείρως μεγάλη αιώνια ύπαρξη. Βέβαια και εδώ καλύτερα να πάσχουμε για το αγαθό και να ειρηνεύουμε στο πνεύμα μας, παρά να θριαμβεύουμε πρόσκαιρα εκβιάζοντας τον πλησίον μας σαν τα θηρία που απομυζούν το αίμα των αδελφών. Ίσως από τα μακρά και παράλογα παθήματα που έζησε ο κόσμος στη ροή έστω και του εικοστού αυτού αιώνα, οι άνθρωποι να γίνουν περισσότερο δεκτικοί του λόγου του Χριστού και να μάθουν να ζουν όλη την ανθρωπότητα ως μία οικογένεια, εργαζόμενοι δωρεάν για το αγαθό της οικογένειας αυτής. Και μέχρι να γίνει αυτό, ως τότε δεν θα παύσουν οι αδελφοκτόνοι πόλεμοι· ως τότε δεν θα αλλάξει η μορφή του κόσμου αυτού· ο εκβιασμός και η εκμετάλλευση με τη μία ή την άλλη μορφή δεν θα υπερνικηθούν.

Συνεπώς, είναι τόσο απαραίτητο για όλους τους ανθρώπους να γίνουν με τη χριστιανική έννοια παγκόσμιοι. Τότε θα βασιλεύσει η ειρήνη στη γη, και όλη η γη θα γίνει όμοια με τον Παράδεισο. Ας αφήσουμε όμως τους άλλους να ενεργούν κατά το μέτρο της συνειδήσεώς τους. Αν σε μας δόθηκε να το εννοήσουμε και να το κατανοήσουμε, ας ευλογήσουμε τον Θεό για το Άνωθεν αυτό δώρο, και ας προσπαθούμε να ζήσουμε σύμφωνα με τη συνείδηση αυτή.
Στην ιστορία υπήρξε τέτοια στιγμή, κατά την οποία μια ομάδα ανθρώπων δοκίμασε να ζήσει με αυτόν ακριβώς τον τρόπο: «Του δε πλήθους των πιστευσάντων ην η καρ­δία και η ψυχή μία, και ουδέ εις των υπαρχόντων αυτώ έλεγεν ίδιον είναι, αλλ’ ην αυτοίς άπαντα κοινά». Όταν οι άνθρωποι ζουν με την αίσθηση αυτή, δηλαδή, ότι όλη η ανθρωπότητα και στο παρελθόν και στο παρόν και στο μέλλον είναι η δική μου ζωή, τότε θα γίνει δυνατή η πρόσληψη της παρουσίας του Θεού στον κόσμο. Και τα τέσσερα Ευαγγέλια αρχίζουν με την προφητεία του Ησαΐα: «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου, ευθείας ποιείτε τας τρίβους αυτού· πάσα φάραγξ πληρωθήσεται και παν όρος και βουνός ταπεινωθήσεται, και έσται τα σκολιά εις ευθείαν και αι τραχείαι εις οδούς λείας, και όψεται πάσα σαρξ το Σωτήριον του Θεού».
Για ποιά όρη και βουνά ομιλεί ο Προφήτης; Για την ανισότητα των ανθρώπων πάνω στη γη, για την αδικία της κατανομής του πλούτου, και το σπουδαιότερο, για την άνιση κατανομή των παθημάτων από τον απροσμέτρητο κόπο μερικών μέχρι την «απροσμέτρητη» άνεση των άλλων για την υποδούλωση μερικών και για την κατακυρίευση και τον εκβιασμό εκ μέρους των άλλων. Δυστυχώς ως τη σημερινή ημέρα στον κόσμο μόλις και μετά βίας κάπου συναντούμε τέτοια χριστιανική στάση σε όλα τα δρώμενα. Και εμείς οφείλουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας εκλεκτούς όχι κατ’ αξίαν, έχοντας δεχθεί την κλήση αυτή, ώστε να προσπαθούμε να υπηρετούμε όλους και τον καθένα ξεχωριστά, χωρίς να αναζητούμε από αυτούς ευγνωμοσύνη. Έρχεται ώρα κατά την οποία, όλα όσα κάναμε «εν τω κρυπτώ», όπως μας παρήγγειλε ο Χριστός, θα γίνουν φανερά, και τότε θα ανατείλει για μας ο ήλιος. Μην πλήττεις, μην θλίβεσαι για τις υλικές απώλειες. Εσύ δεν θα πεθάνεις τώρα από την πείνα. Σε σένα και σε μένα έμεινε πολύ λίγο να ζήσουμε. Να, στις τέσσερις Οκτωβρίου θα κλείσεις τα εβδομήντα δύο και εγώ ήδη είμαι εβδομήντα εννέα. Εμείς δεν θα έπρεπε να θλιβόμαστε με οτιδήποτε, παρά μόνο με τον ίδιο τον εαυτό μας, διότι δεν κατορθώσαμε τη ζωή της αληθινής ομοιώσεως με τον Χριστό.
(Αρχ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, «Γράμματα στη Ρωσία» – επιστολή 55, αποσπάσματα. Εκδ. Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου –Έσσεξ, σ. 240-246)
(Πηγή ηλ. κειμένου: fdathanasiou.wordpress.com)
http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=3516

Γέροντας Σωφρόνιος: Ἡ σιωπή τοῦ Θεοῦ


Πολλοί εκλαμβάνουν τη σιωπή Του ως ένδειξη τού ότι ο Θεός «δεν υπάρχει», «πέθανε». Αν όμως σκεφτόμαστε σε ποιά θέση φέρνουμε το Θεό με τα πάθη μας, τότε θα βλέπαμε ότι Αυτός δεν έχει άλλη επιλογή, παρά μόνο να σιωπήσει.
Ζητάμε από Αυτόν να μας υποστηρίξει στις αδικίες μας. Δεν μας ενοχοποιεί φανερά… Μας αφήνει να πορευτούμε στους πονηρούς δρόμους μας και να θερίσουμε τους καρπούς των προσωπικών μας αμαρτιών. Αν όμως στραφούμε προς Αυτόν με μετάνοια, τότε έρχεται γρήγορα, γρηγορότερα από όσο περιμέναμε.Γνωρίζοντας τις ανάγκες μας, πολύ συχνά τις προλαμβάνει. Μόλις προφέρουμε στην προσευχή τα αιτήματά μας, που δικαιολογούνται με την πραγματικότητα της ζωής μας μέσα στον κόσμο, Αυτός ήδη τα έχει εκπληρώσει.
 Συνεπώς, η σιωπή του Θεού είναι απάντηση στις αδικίες μας η πιο εύγλωττη, η πιο ευγενική.
Διώξαμε από τη ζωή μας το Θεό – Λόγο, τον λόγο του Θεού. Παραμελήσαμε το λόγο αυτό, και να! Θερίζουμε τις συνέπειες του έργου μας.
  http://perivolipanagias.blogspot.gr/2015/05/blog-post_674.html
http://stratisandriotis.blogspot.gr/2015/05/blog-post_12.html

Γέροντας Σωφρόνιος:Εἶναι ἀπαραίτητη ἡ “ἀνθρωποίηση” τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων!


 

       Μετά από τόσα πολλά χρόνια αδιάκοπης σχεδόν αλληλοεξοντώσεως των ανθρώπων επάνω στη γη, για την οποία δικαιολογούνται όλοι αδιάκοπα μπροστά στον ίδιο τον εαυτό τους, είναι αδύνατο να περιμένουμε ότι αυτοί θα τολμήσουν να ατενίσουν το ύψος του Ουρανού και να ονομάσουν τον Θεό Πατέρα τους. Στις ημέρες μας η “αποκτήνωση” του κόσμου έλαβε φοβερές διαστάσεις. Η έκπτωση από την αυθεντική χριστιανική πίστη έχει γίνει καθολικό φαινόμενο. Η λέξη που χαρακτηρίζει τον αιώνα μας είναι η «αποστασία».
Φοβάμαι λοιπόν ότι μόνο η αύξηση των συμφορών μπορεί τώρα να οδηγήσει τους ανθρώπους στα παθήματα εκείνα που θα φανούν πραγματικά κρίσιμα, και τα οποία θα διεγείρουν σ’ αυτούς πάλι την ικανότητα να αντιληφθούν την πρωταρχική τους φύση κατ’ εικόνα Θεού. Τότε θα βασιλεύσει η ειρήνη στη γη. Όσο όμως οι άνθρωποι παραμένουν όμοιοι με τα άγρια θηρία, δεν πρέπει να αναμένουμε ειρήνη επάνω στη γη. Είναι μάταιες όλες οι προσπάθειες με τις οδούς της διπλωματίας και με άλλα παρόμοια μέσα για την αποτροπή της συμφοράς του πολέμου. Είναι πρωτίστως απαραίτητη η πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου, απαραίτητη η “ανθρωποποίηση” του θηριώδους αυτού κόσμου.
Καταλαβαίνεις ότι τα γραφόμενά μου είναι μόνο μικροί υπαινιγμοί, σύντομα αποσπάσματα από την εικόνα που παρουσιάζεται στον νου μου, ιδιαίτερα κατά τις ώρες της Λειτουργίας, της αιώνιας αυτής θυσίας για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Βέβαια θα ήθελα να συνομιλώ μαζί σου επί ώρες για τα ζωτικά αυτά θέματα, αλλά να που δεν μας δόθηκε αυτό στις ημέρες μας.
Ωστόσο, σου εύχομαι όλα τα καλύτερα, ανάμεσα στα οποία και υγεία, αλλά πάνω απ’ όλα και πριν απ’ όλα την Άνωθεν έμπνευση, για να περάσεις επάξια τη γεροντική ηλικία που αρχίζει, και που είναι η πιο ευλογημένη περίοδος της ζωής μας επάνω στη γη. Όλα τα μικρά και ταπεινά πράγματα υποχωρούν, εξαφανίζονται με φυσικό τρόπο, και η σκέψη για άλλη τάξη του Είναι γίνεται αδιάκοπη, εξαιτίας της προσεγγίσεως της θριαμβευτικής στιγμής της εξόδου μας από εδώ. Δεν γνωρίζουμε ακόμη τί θα γίνει με μας, διότι η πείρα μας δεν επαρκεί για να κρίνουμε πλήρως το θέμα αυτό. Γνωρίζουμε μόνο ότι ο Χριστός αναστήθηκε και εν Αυτώ όλοι εμείς θα αναστηθούμε.
Όταν συντελεσθεί αυτό τελείως, ως πραγματοποίηση πλέον της δημιουργίας του Θεού, τότε σε όλους μας, με μεγαλύτερη από “μαθηματική” αξιοπιστία, θα αποκαλυφθούν όλα όσα υπάρχουν στον κόσμο, και η γνώση μας θα πάρει εκείνο τον απόλυτο χαρακτήρα προς τον οποίο ορμά το πνεύμα του ανθρώπου σε όλους τους αιώνες.
 αρχιμ. Σωφρονίου, 
Γράμματα στη Ρωσία.
εκδ.Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ
http://imverias.blogspot.gr/2013/09/blog-post_3690.html#more

Ἡ προσευχή θά μᾶς ὁδηγήσει κοντά στόν Θεό


Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ
«Η αυθεντικώς αγία έμπνευσις, η Άνωθεν εκ του Πατρός εκπορευομένη, εις ουδένα επιβάλλεται δια της βίας, αλλ’ αποκτάται, ως και παν άλλο δώρον του Θεού, δι’ εντατικού αγώνος προσευχής.
Τούτο δεν σημαίνει ότι ο Θεός, τρόπον τινά, αμείβει δια τους κόπους, αλλ’ ότι παν το δια συνέσεως και δια παθημάτων αποκτώμενον γίνεται αναφαίρετον κτήμα του ανθρώπου δια την αιωνιότητα.

Είναι απαραίτητον εις πάντας ημάς, όπως αναγεννηθώμεν πλήρως δια της ενεργείας της χάριτος και αποκαταστήσωμεν εν ημίν την ικανότητα να προσλάβωμεν την θέωσιν…Ο Θεός παραδίδει όντως εις ημάς την ζωήν Αυτού, ως προσωπικόν ημών κτήμα, υπό την πλήρη έννοιαν της λέξεως.

Η προαιώνιος Θεία δόξα κατοικεί εντός των λελυτρωμένων υπ’ Αυτού, και τούτο, ουχί ως τι επιπρόσθετον –αλλότριον της φύσεως ημών-, ουχί ως παρουσία εν ημίν πράγματος «ξένου» και «αδίκου». Ουχί. Η αληθής θέωσις έγκειται εις το ότι η λογική φύσις μετέχει της ανάρχου ζωής του Ιδίου του Θεού κατά τρόπον ενεργόν και αναφαίρετον εις τους αιώνας. Εν άλλαις λέξεσιν, η ζωή του Θεού «υποστασιούται» εν τω ανθρώπω δια του αυτού τρόπου, δι’ ου σαρκωθείς ο Θεός ενυποστασίασε –προσέλαβεν εν τη υποστάσει Αυτού- την κτισθείσαν υπ’ Αυτού μορφήν της υπάρξεως ημών.

Εν τω μέλλοντι αιώνι η ενότης του Θεού μετά του ανθρώπου θα καταστή πλήρης εν παντί τω περιεχομένω του Είναι Αυτού, εκτός, εννοείται, της ταυτότητος κατά την Ουσίαν. Η τελευταία αύτη είναι αμέθεκτος υπό των κτισμάτων και παραμένει πάντοτε απρόσιτος εις πάσαν κτισθείσαν ύπαρξιν: Αγγέλους και ανθρώπους. Δια της συνεπούς διαμονής εν τη σφαίρα των εντολών του Χριστού θεραπεύεται ο εκ της αμαρτίας ημών θάνατος, και η ζωή ημών άπασα διαπεράται υπό του Ακτίστου Φωτός της Θείας Αιωνιότητος.

Όταν η ψυχή κατά τρόπον υπαρκτικόν άπτηται της αιωνιότητος ταύτης, τότε εκπίπτουν αφ’ ημών τα χαμερπή πάθη. Απαλλασόμεθα της αδελφοκτόνου πάλης προς απόκτησιν επιγείων προνομίων, κατέρχεται εφ’ ημάς η «ειρήνη του Χριστού» και λαμβάνομεν την δύναμιν «να αγαπώμεν τους εχθρούς»…Η ειρήνη του Χριστού είναι πολυτιμοτέρα παντός θησαυρού, πάσης χαράς και απολαύσεως επί της γης. Είναι αρκετόν εις ημάς να έχωμεν ολίγην τροφήν, να είμεθα υπό στέγην και το σώμα ημών να είναι κεκαλυμμένον ένεκα του ψύχους και της αιδούς, προκειμένου ο νους ημών –το πνεύμα ημών- να είναι ελεύθερος να βυθίζηται εν τη μελέτη του Θείου Είναι, του υπό του Χριστού αποκαλυφθέντος εις ημάς».

(Απόσπασμα από το βιβλίο του γέροντα Σωφρόνιου Σαχάρωφ, «Οψόμεθα τον θεό καθώς εστί»)
http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr

Γέροντας Σωφρόνιος Ἁγιορείτης: Ἤμουν στό Παρίσι, τά εἶχα ὅλα – (Ἔτσι νόμιζα..)


Γέροντας Σωφρόνιος Αγιορείτης: Ήμουν στο Παρίσι, τα είχα όλα – (Έτσι νόμιζα..)
Ήμουν στο Παρίσι, τα είχα όλα ζούσα με τον καλλιτεχνικό κόσμο του Παρισιού και συμμετείχα σε όλες τις εκδηλώσεις.
Όμως τίποτα δεν μου έδινε χαρά και ανακούφιση.
Μετά από κάθε εκδήλωσητου καλλιτεχνικού κόσμου, είχα μέσα μου κενό και αγωνία.
Ο λογισμός μου, μου έλεγε πως κάτι πρέπει να κάμω, για να φύγω από το αδιέξοδο, που με συνείχε…
Όμως δεν εύρισκα λύση.
Έλεγα πως αυτή η ζωή είναι βάναυση, είναι ανιαρή.
Τότε σκέφτηκα να γίνω μοναχός, όμως πού και πώς δεν είχα ιδέα.
Ήμουν Ρώσος εμιγκρέ-πρόσφυγας στη Γαλλία. Εκεί υπήρχαν πολλοί Ρώσοι, οι οποίοι ίδρυσαν το Θεολογικό Ινστιτούτο Του Αγίου Σεργίου…
Στο Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου,όλοι μιλούσαν για Θεό, αλλά Θεό δεν είδα…
Eνώ όταν πήγα στο Άγιο Όρος,κανείς δεν μιλούσε για Θεό και όλα έδειχναν τον Θεό».
π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ
http://tonoikaipnevmata.wordpress.com
agioritikesmnimes.blogspot.gr

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_6394.html

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ: Γιατί λοιπόν μᾶς δόθηκε αὐτή ἡ παράλογη ζωή;


 
Η αποκάλυψη λέγει για τον Θεό «Ο Θεός αγάπη εστίν», «Ο Θεός φως εστί και σκοτία εν Αυτώ ουκ έστιν ουδεμία» (Α’ Ιωαν. δ’ 8, α’5)
Πόσο δύσκολο είναι για εμάς τους ανθρώπους να το αντιληφθούμε!
Δύσκολο γιατί η ατομική μας ζωή και η ζωή του κόσμου που μας περιβάλλει μάλλον αποδεικνύει το αντίθετο.
Πραγματικά ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΌ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, άν όλοι σχεδόν σαν φτάνουν στο τέλος της ζωής τους φωνάζουν με πίκρα καρδιάς μαζί με τον Ιώβ:
«Αι ημέραι μου παρήλθον εν βρόμω, ερράγη δε τα άρθρα τής καρδίας μου, άδης μου ο οίκος…Πού ουν έτι εστίν η ελπίς;;», κι αυτό που μυστικά αλλά με δύναμη ζητούσε η καρδιά μου από τα νιάτα της «τις όψεται»;; (Ιώβ ιζ’ 11-15)Ο ίδιος ο Χριστός μας διαβεβαιώνει πως ο Θεός προνοεί στοργικά για όλη την κτίση και ότι δεν λησμονεί ούτε ένα μικρό πουλάκι τ’ουρανού, ότι φροντίζει και για τον καλλωπισμό των αγριόκρινων, για τους ανθρώπους μάλιστα η πρόνοια Του είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη, σε βαθμό ώστε «ημών και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισί» (Ματθ. ι’30)

Πού είναι λοιπόν η πρόνοια που απλώνεται μέχρι και τα πιο ταπεινά πράγματα και που φροντίζει και για τα πιο ελάχιστα;
Όλοι πνιγόμαστε ασφυκτικά από το θέαμα του αχαλίνωτου οργίου του κακού στον κόσμο.
Μυριάδες ζωές, συχνά στην αρχή τους και πολλές φορές χωρίς να έχουν φτάσει στην αυτοσυνειδησία, αρπάζονται με απίστευτη σκληρότητα.
Γιατί λοιπόν μας δόθηκε αυτή η παράλογη ζωή;;
Και να, με δίψα ζητά η ψυχή να συναντήση τον Θεό για να Του πή:
Γιατί μού έδωσες τη ζωή;
Χόρτασα από βάσανα…
Με σκέπασε σκοτάδι…
Γιατί κρύβεσαι από μένα;
Ξέρω πως είσαι αγαθός αλλά πώς αδιαφορείς τόσο για την τραγωδία μου;
Δεν μπορώ να σε εννοήσω…
Έζησε στη γη ένας άνθρωπος, άνδρας με άσβεστη πνευματική δίψα, που λεγόταν Συμεών. Προσευχόταν για πολύ καιρό με ασταμάτητο θρήνο «ελέησον με».
Και δεν τον άκουγε ο Θεός.

Πέρασαν μήνες και μήνες με τέτοια προσευχή και οι δυνάμεις τής ψυχής του εξαντλήθηκαν.
Έφτασε στην απόγνωση και φώναξε «Είσαι αδυσώπητος».
Κι όταν μ’αυτές τις λέξεις ράγισε κάτι μέσα στην αποκαμωμένη από την απόγνωση ψυχή του είδε ξαφνικά τον ζώντα Χριστό.
Φωτιά γέμισε την καρδιά του κι όλο του το σώμα με τέτοια δύναμη που, αν κρατούσε ακόμα μια στιγμή η όραση, θα πέθαινε.
Ποτέ πια δεν μπορούσε να λησμονήση το ανείπωτα πράο, το απέραντα αγαπητικό, χαρούμενο και γεμάτο από υπερνοητή ειρήνη βλέμμα τού Χριστού.
Και στα επόμενα χρόνια τής μακράς ζωής του εμαρτυρούσε ακάματα πως «ο Θεός αγάπη εστίν», αγάπη άπειρη, που ξεπερνά κάθε νου.
πηγή: Γέροντος Σωφρονίου, από την εισαγωγή στον βίο του γ.Σιλουανού του αθωνίτου, εκδ 2η, 1978 Ι.Μ.Τ.Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας.

http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/

Ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή δέν εἶναι σκοπός, σκοπός εἶναι…


– Οι εντολές του Θεού είναι ο τρόπος της θείας ζωής. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να τηρήσει στην πληρότητα τις εντολές του Θεού, γι’ αυτό χρειάζεται Χάρη. Και αυτό κάνει η προσευχή. Μερικές φορές, όταν ο άνθρωπος πράττει τις εντολές του Θεού και ζει το “ήθος” του εσταυρωμένου Χριστού, τότε αισθάνεται την Χάρη του Θεού, χωρίς να κάνει προσευχή ή προσεύχεται από αγάπη. Η αδιάλειπτη προσευχή δεν είναι σκοπός, σκοπός είναι η κοινωνία μας με τον Θεό που επιτυγχάνεται και με την προσευχή.
  – Οι Πατέρες δεν ζητούσαν πολλούς λόγους.Λάμβαναν έναν πνευματικό λόγο και έφευγαν στην έρημο και ζούσαν πολλά χρόνια με αυτόν τον λόγο. Προσπαθούσαν να τον εφαρμόσουν και τρέφονταν από αυτόν. Εμείς και λέμε και θέλουμε να ακούμε πολλούς λόγους, αλλά δεν κάνουμε τίποτε για να τους εφαρμόσουμε. Όταν μιλάει κανείς πολύ, τότε αδυνατίζει πνευματικά.
Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ


Απόσπασμα από το βιβλίο «Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ
http://wra9.blogspot.gr/2014/01/blog-post_8.html

Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε ἑκατοντάδες τρόπους, γιά νά φτάσουμε κοντά Του!



Ο Θεός μας έπλασε μοναδικούς και ανεπανάληπτους. Μα εμείς θελήσαμε να μοιάσουμε σε άλλους. Γονείς, δασκάλους, φίλους, γεροντάδες και «αγίους».
Λέει ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ, ότι στον Θεό δεν αρέσει να επαναλαμβάνεται. Ο Θεός είναι Πρόσωπο και συνάπτει μοναδικές και ανεπανάληπτες προσωπικές σχέσεις με τον καθένα μας ξεχωριστά. Τα βιώματα των αγίων δεν επαναλαμβάνονται.Είναι μοναδικά για τον καθένα. Είναι ο δικός τους δρόμος προς Εκείνον. Ο Θεός μας έδωσε εκατοντάδες τρόπους, για να φτάσουμε κοντά Του. Ένα δρόμο με χιλιάδες μονοπάτια. Και εμείς θέλουμε να πάμε όλοι από τον ίδιο. Και δεν χωράμε. Και στριμωχνόμαστε και σκάμε και δυσφορούμε, πνιγόμαστε και ταλαιπωρούμαστε. Γιατί; Μα γιατί δεν θέλουμε να ζήσουμε την ζωή που μας χάρισε Εκείνος. Προτιμούμε να ζούμε την ζωή ενός άλλου. Να φεύγουμε από την ευθύνη την μοναδικότητας. Και μόνο όταν πεθάνουμε θα καταλάβουμε ότι εμείς δεν ζήσαμε, μα κάποιος άλλος ως σκιά την θέση πήρε την δικιά μας.

Πηγή: http://plibyos.blogspot.gr/2014/01/blog-post_23.html

Ἡ προετοιμασία γιά τόν θάνατο (Ἀρχ. Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ)


Είναι φυσικό, επειδή όλοι σας γερνάτε και προσβάλλεσθε από ασθένειες, να ετοιμάζεσθε επίσης για το αναπόφευκτο. Να ετοιμάζεσθε όμως εορταστικά, σαν να ετοιμαζόμαστε για τη μεγαλύτερη στιγμή της επίγειας υπάρξεώς μας και όχι με αίσθημα απογνώσεως και αχαριστίας.
Οφείλουμε να ζούμε το κάθε πάθημα όχι μόνο ως προσωπικό μας, αλλά ως συμμέτοχοι των παθημάτων όλης της ανθρωπότητος. Με την πείρα των δικών μας παθημάτων γνωρίζουμε τη ζωή του κόσμου, ζούμε την τραγωδία ολόκληρης της ανθρωπότητος, διευρύνουμε τη συνείδησή μας ως τα πέρατα του κόσμου αυτού, ως την υπέρβαση των περάτων αυτών, ως την κατάκτηση του Απείρου. Τα παθήματα μπορούν να αποβούν νέα γέννηση, ανώτερη από την πρώτη, αν τα ζούμε όχι ως ατομικά μας, αλλά ως Αποκάλυψη γι’ αυτά που συμβαίνουν μέσα στον κόσμο.Τότε το καθετί γίνεται αυθεντικό και μεγάλο γεγονός, και το πνεύμα μας κατοπτεύει τα βάθη του σύμπαντος, γίνεται ικανό να ψαύσει το πρωταρχικό Είναι, δηλαδή τον Θεό, τον Πατέρα μας.
Για μας, που δεχθήκαμε τον Χριστό ως τη φανέρωση του Θεού μέσα στην ιστορία, πρέπει να γίνει σαφές ότι είμαστε όλοι άδικοι απέναντι στον Θεό. Μια από τις πιο βαρείες αμαρτίες μας μπορεί να θεωρηθεί η απροθυμία μας να δεχθούμε τις χαρές και την ευτυχία της ζωής ως δώρο του Θεού, και από ευγνωμοσύνη προς Αυτόν να τον αγαπήσουμε, να τον λαχταρούμε. Συνήθως στη συμφορά οι άνθρωποι στρέφονται προς Αυτόν. Γι’ αυτό είναι αναπόφευκτα και απαραίτητα τα παθήματα· αλλιώς αυτά θα ήταν εντελώς άδικα. Σε όλους μας είναι αναγκαία η κρίσιμη ένταση, για να αφυπνισθεί μέσα μας η αίσθηση του Αιωνίου, να αναπτυχθεί η ικανότητά μας να προσλάβουμε την αθανασία. Μερικές στιγμές οφείλουμε να σταθούμε στο έσχατο όριο. Όριο ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, ώστε “υπαρξιακά” ή, όπως προτιμώ να εκφράζομαι, “οντολογικά” να γνωρίσουμε τον φοβερό περιορισμό μας, την εξομοίωσή μας με τα κτήνη μέσα στα όρια της επίγειας αυτής ζωής. Η στάση αυτή, στα όρια μεταξύ της ζωής και του θανάτου, είναι ασύγκριτα πολυτιμότερη από την πείρα των κοσμοναυτών. Αν οι τελευταίοι αυτοί, βγαίνοντας από τον χώρο της γήινης έλξεως, εισέρχονται σε άλλον κόσμο όπου ενεργεί πλέον εξωγήινη “μηχανική”, (η διαστημική), όπου κατά φυσικό τρόπο οφείλει να αναδυθεί η σκέψη για το Απόλυτο και η αίσθηση του ατελεύτητου γίνεται πιο πραγματική, ακόμη περισσότερο εμείς, στην έντονη έφεσή μας για τη γνώση που περιλαμβάνει τα πάντα, οφείλουμε να λάβουμε την ικανότητα προς τη μεγάλη αυτή θεοειδή πράξη Αγάπης, που αγκαλιάζει ολόκληρη την κτίση και υπερβαίνει τα όρια όλου του κτιστού και κατευθύνεται προς τον Άναρχο Πατέρα και Δημιουργό μας.
Δεν γνωρίζω ποιοί από σας δέχονται αυτή την πορεία σκέψεως, ποιοί συμφωνούν να προχωρήσουν σ’ αυτή την εμπειρία, αλλά θερμά παρακαλώ τον Θεό, ώστε όλοι εσείς, ιδιαίτερα τώρα στο τέλος της ζωής σας, να αναδειχθείτε νικητές του κόσμου, να γίνετε τέκνα της ασάλευτης Βασιλείας, να εντρυφήσετε στην ανέσπερη ημέρα. Η ημέρα αυτή αρχίζει από εδώ με τη γνώση ότι ο Χριστός είναι ο Μονογενής Υιός του Πατρός, ότι δι’ Αυτού και εμείς λαμβάνουμε τη δωρεά της υιοθεσίας και της θεώσεως.

(Αρχιμ. Σωφρονίου, «Γράμματα στη Ρωσία», εκδ. Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου. Έσσεξ, σ.127-129)


(Πηγή ηλ. κειμένου: fdathanasiou.wordpress.com)

Θεός εὐλόγησε μέ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλά κατά κόσμον θλιβόταν ὑπερβολικά ὡς τόν θάνατό του.

 

Θυμάμαι σαν σήμερα, τα λόγια ενός φίλου απίστου, για τη ζωή του νονού μου, τον οποίο ο Θεός ευλόγησε με χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, αλλά κατά κόσμον θλιβόταν υπερβολικά ως τον θάνατό του. Μου είπε ο άπιστος εκείνος: “Μα πώς είναι δυνατόν ο Θεός να επιτρέπει να βασανίζεται τόσο ένας δικός Του; Αν είχατε την αληθινή πίστη, δεν θα ήταν η ζωή του ένα βασανιστήριο. Να μην έχει δουλειά, να τον κοροϊδεύουν οι εργοδότες, να αρρωσταίνει, να γκρεμίζεται το σπίτι του, να θλίβεται τόσο πολύ! Αυτό δεν είναι πίστη, είναι πλάνη!” Και πράγματι, είχα δει κι εγώ αυτόν τον ευλογημένο άνθρωπο, να προσεύχεται με δάκρυα, να ζητάει από τον Θεό να τον πάρει “ΤΩΡΑ!”. (Και πράγματι, έφυγε νέος, όταν ο αγώνας του έφθασε στην τελείωση).Απάντησα στον άπιστο φίλο μου, ότι αυτή είναι η εν Χριστώ ζωή. Όχι χαρά και διασκέδαση, αλλά θλίψη και πόνος, και δοκιμασία. Αλλά δεν μπορούν αυτό να το δεχθούν όλοι. Μάλιστα θα έλεγα, ότι αν κάποιος δεν βιώνει αυτή τη θλίψη στη Χριστιανική του ζωή, κάτι δεν πάει καλά με αυτόν. Θα πρέπει να ανησυχεί! Γιατί δεν γνωρίζω ΚΑΝΕΝΑΝ που να προοδεύει στην εν Χριστώ ζωή, χωρίς να υφίσταται δοκιμασίες και θλίψεις.

π. Σοφρώνιο, και είναι απόσπασμα από το βιβλίο του: “Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης”

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/02/free.html

Οἱ ἄνθρωποι λησμόνησαν, μᾶλλον δέν γνωρίζουν ἀκόμη ποιό Θεϊκό πῦρ ἔχει φέρει ὁ Χριστός στή γῆ (Λουκ. 12, 49). Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ.


Οι άνθρωποι λησμόνησαν, μάλλον δεν γνωρίζουν ακόμη ποιό Θεϊκό πυρ έχει φέρει ο Χριστός στη γη (Λουκ. 12, 49). Η Ευαγγελική Αποκάλυψη στις αυθεντικές διαστάσεις της δεν έχει γίνει δεκτή ακόμη από τους ανθρώπους, και το αυθεντικό αυτό Ευαγγέλιο ως τις μέρες μας δεν έχει σχεδόν κηρυχθεί, αλλά παραμένει ως κληρονομιά μικρού σχετικά αριθμού ανθρώπων με ”παιδική” πίστη, που δεν γνωρίζει ούτε σκιά αμφιβολίας, ανθρώπων που ακολουθούν τον Χριστό ”όπου αν υπάγη” (Αποκ. 14,4) : στην έρημο, στα πλήθη των πτωχών, ασθενών, χωλών, τυφλών, παραλυτικών, στο Θαβώρ, στον Γολγοθά, στον θάνατο.
Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/02/12-49.html

Συχνά κουραζόμαστε…….


«Συχνά κουραζόμαστε. Η απόγνωση μας κυριεύει. Τότε βλέπουμε τους εαυτούς μας έτοιμους να πέσουν….Και ξαφνικά, Εκείνος, όλως απροσδόκητα, εμφανίζεται και μας αγκαλιάζει με αγάπη…Ο Θεός είναι εκπληκτικά παράδοξος»!… ~ Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/02/blog-post_137.html?m=1

Εἶναι ἀδύνατον νά θεραπευθεῖ ἡ ἀνθρωπότητα μέ πολιτικά μέτρα γιατί…


Είναι αδύνατον να θεραπευθεί η Ανθρωπότητα με πολιτικά μέτρα, γιατί η ρίζα της αρρώστιας βρίσκεται στο επίπεδο του πνεύματος. Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ. 
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/02/blog-

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ.Τρόπος ζωῆς μας εἶναι νά ταπεινώνουμε ἀδιάκοπα τόν ἑαυτό μας, ἐνῶ ἡ δόξα ή ἡ ἐξύψωση κάποιου ἀνήκει στόν Θεό


Ένας από τούς μεγαλύτερους κινδύνους βρίσκεται στην ικανότητά μας να φανταζόμαστε. Όταν όμως ζούμε, δεν πρέπει να φανταζόμαστε ότι ο Θεός είναι μαζί μας και ότι Τον βλέπουμε. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Θεός βλέπει εμάς. Ή προσέγγιση αυτή μάς σώζει από την εκτροπή στη φαντασία: «εγώ είμαι προφήτης, απόστολος, άγιος, αυτός ή ο άλλος».
Ελεύθεροι από κάθε φαντασία γιά τον εαυτό μας αγωνιζόμαστε, και ό,τι ό Θεός θέλει το κάνει χωρίς εμάς διά μέσου ημών. Σάς υποδεικνύω πώς να ζήσετε, γιά να αποφύγετε τήν πλάνη. Και όταν παραμένουμε σε κατάσταση πού πάσχει όλο το είναι μας -και το πνεύμα και ο νους και η καρδιά και το σώμα-, όταν πάσχουμε από παντού αγωνιζόμενοι να μη διαπράξουμε αμαρτία, τότε οι ίδιοι δεν σκεφτόμαστε ότι συμμετέχουμε στα παθήματα τού Χριστού…
Ό Θεός όμως μπορεί να το αναγνωρίσει αυτό ως συμμετοχή στα παθήματα τού Χριστού και μπορεί να το αποδώσει σε μάς ως δικό μας κατά τη δική Του κρίση και όχι κατά τη δική μας.
Τρόπος ζωής μας είναι να ταπεινώνουμε αδιάκοπα τον εαυτό μας, ενώ η δόξα ή η εξύψωση κάποιου ανήκει στον Θεό Έτσι δεν πρέπει να αγωνιζόμαστε γιά να ανυψώσουμε τάχα τον εαυτό μας «τραβώντας τον από τα μαλλιά». Πρέπει να ζούμε με πολύ ταπεινή συνείδηση. Και όταν ο Θεός δώσει κάτι, αυτό είναι τελείως ξεκάθαρο πού καταπλήσσει τη φαντασία τού ανθρώπου. Ωστόσο αυτό προέρχεται από τον Θεό και όχι από εμάς.
Δυσκολότερη είναι η οδός εκείνη, κατά την οποία ο Θεός εμφανίζεται στον άνθρωπο μέσα σε μεγάλο φώς από την αρχή ακόμη της ζωής του. Ό άνθρωπος αυτός δέχεται κατά κάποιον τρόπο μια «ένεση», πού τον εξομοιώνει προς τον Χριστό ακόμη και στο φρόνημά του , ακόμη και στή θεώρηση της ζωής. Αυτός ό ’Ίδιος ανέβηκε στον Γολγοθά υπομένοντας τα μεγαλύτερα παθήματα, προκειμένου να τελέσει μια πράξη αντίθετη προς εκείνη πού διέπραξε ο Αδάμ.
Και όπως εξαιτίας τού παραπτώματος του Αδάμ ο Θεός καταράστηκε τον κόσμο αυτό έτσι και ό Χριστός με τήν ανάβασή Του στον Σταυρό τού Γολγοθά εξάλειψε αυτή τήν κατάρα και άνοιξε τήν είσοδο στή Βασιλεία τού Θεού Πατρός. Γι’ αυτό και εμείς οφείλουμε να φέρουμε ταυτόχρονα μέσα μας και τήν εικόνα της λυτρώσεώς μας διά τού πάθους στον Γολγοθά, αλλά και να συνειδητοποιούμε αυτό πού είναι απαραίτητο γιά μάς: να ακολουθήσουμε οδό αντίθετη προς εκείνη πού βάδισε ό Άδάμ στον Παράδεισο. Τότε ή ζωή μας θά είναι σύμφωνη με τον λόγο τού όσιου Αμβροσίου της ’Όπτινα: «Εμείς ζούμε απλά, αλλά έχουμε μαζί μας εκατοντάδες αγγέλους• όποιος όμως επιτηδεύεται, φαντάζεται ότι είναι προφήτης, άγιος ή κάτι άλλο, αυτός δεν έχει κανέναν».
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ ΤΟΜΟΣ Β. ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ.
https://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/03/blog-post_277.html

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ .Ἀφομοιῶστε τό πνεῦμα τοῦ πατέρα μας Σιλουανοῦ! Τότε θά σᾶς ἐπισκιάσει τό ἄκτιστο φῶς, καί στό φῶς αὐτό θά δεῖτε τή θεία ἀπειρότητα καί θά ἀντιληφτεῖτε ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά περιοριστεῖ ὁ Χριστός σέ ὁποιοδήποτε ἄλλο πλαίσιο, πέρα ἀπό ἐκεῖνο τοῦ ἀπολύτου Θεοῦ, τοῦ Δημιουργοῦ τοῦ κόσμου, τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς.


Έθεσα ως σκοπό της ζωής της Μονής μας να βοηθήσει αυτούς πού διαβάζουν το βιβλίο τού άγιου Σιλουανού και δεν έχουν ακόμη κατανοήσει ότι ο άνθρωπος αυτός έλαβε το δώρο της υποστατικής προσευχής και προσευχόταν εκτενώς γιά ολόκληρο τον κόσμο. 
Έτσι, η διδασκαλία αυτή τού Γέροντα αποτελεί θεμέλιο της Μονής μας. Όσους έρχονται εδώ τούς ικετεύω: Αφομοιώστε το πνεύμα τού πατέρα μας Σιλουανού! Τότε θά σάς επισκιάσει το άκτιστο φώς, και στο φώς αυτό θά δείτε τη θεία άπειρότητα και θά αντιληφτείτε ότι είναι αδύνατον να περιοριστεί ο Χριστός σε οποιοδήποτε άλλο πλαίσιο, πέρα από εκείνο τού απολύτου Θεού, τού Δημιουργού τού κόσμου, τού ουρανού και της γης.
Όταν βρισκόμαστε μπροστά στο εγχείρημα να οικοδομήσουμε ένα τέτοιο μοναστήρι, όπου προσεύχονται άνθρωποι πού κατάγονται από διάφορες χώρες και μιλούν διάφορες γλώσσες, τότε βεβαίως θά έχουμε από πρακτική άποψη πολλές δυσκολίες.
Εσείς όμως, όλοι μαζί και ό καθένας χωριστά, βοηθήστε με να οικοδομήσω το μοναστήρι με τέτοια συνείδηση! Διαβάστε στον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, πού λέει ότι ο Χριστός πέθανε «περί των αμαρτιών … όλου τού κόσμου» .
Στήν εύαγγελική περικοπή γιά τη Σαμαρείτιδα αναφέρεται: «Αυτοί γάρ ακηκόαμεν, και οίδαμεν ότι ούτος εστίν αληθώς ο Σωτήρ τού κόσμου ο Χριστός». Το ίδιο βλέπετε και στον απόστολο Παύλο, ο οποιος λέει: «ουκ ένι Ιουδαίος … ουκ ένι δούλος … ουκ ένι άρσεν και θήλυ …  ώστε ει τις εν Χριστώ, καινή κτίσις» . Αυτός είναι ο σκοπός μας.
Άν δεν θέσουμε τη σκέψη αυτή ως βάση της Μονής μας, τότε γεννιέται ένας τεράστιος αριθμός από μικρές ανθρώπινες παρεξηγήσεις, πού προσβάλλουν τήν αρχή αύτή της πίστεώς μας.
Πόσες φορές δεν άκουσα ότι μερικοί από σάς δυσανασχετούν, γιατί η ακολουθία θά γίνει στή μία ή στήν άλλη γλώσσα! – αντί να καταβάλουν προσπάθεια να εννοήσουν τη Λειτουργία γενικά και να εξοικειωθούν με τις γλώσσες πού δεν γνωρίζουν.
Τότε θά εξαφανιστούν όλες οι λεπτομέρειες. Τότε θά είναι δυνατή η ενότητα μας εν Χριστώ. Διαφορετικά δεν θά έχουμε δεχθεί τον Χριστό όπως Αυτός ο ίδιος το θέλει: «Ο εωρακώς εμέ εώρακε τον Πατέρα» . Όταν βλέπουμε τον Πατέρα εν Χριστώ, τότε βλέπουμε σε Αυτόν τον Δημιουργό αυτού τού κόσμου, και ή σκέψη μας αλλάζει εντελώς.
Δεν συνάντησα κανέναν πού να διαφώνησε με τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, ο οποίος λέει ότι με τη μετάνοια μάς ανοίγονται βαθμηδόν οι πύλες της γνώσεως τού θείου κόσμου   . Έτσι, η οδός προς τη γνώση αυτού τού κόσμου βρίσκεται πρωτίστως με τήν πίστη και τήν αγάπη προς τον Χριστό και με τη μετάνοια. Όταν βλέπουμε τον Χριστό «καθώς έστι», τότε αρχίζουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας.
Διαπιστώνουμε πόσο μικροί, μηδαμινοί, αμαρτωλοί είμαστε και αρχίζουμε να θρηνούμε γιά τον εαυτό μας. Τότε, κατά το μέτρο των θρήνων μας, γεννιέται μέσα μας η αγάπη προς όλο τον κόσμο, εξαλείφονται οι διαιρέσεις και όλα γίνονται ένα εν Χριστώ.
Έτσι, από τήν πείρα μας, είδαμε ότι πρέπει να φέρουμε μέσα μας πριν από όλα αυτήν ακριβώς τη συνείδηση και τότε μόνο να μιλούμε γιά τα άλλα θέματα. Διαφορετικά, μολονότι εμείς θά τηρούμε κάθε εξωτερική πειθαρχία και τάξη, η συνείδησή μας θά παραμένει «ιουδαϊκή», όπως δηλαδή οι Ιουδαίοι οι οποιοι δεν μπήκαν στο πραιτώριον «ίνα μη μιανθώσιν, άλλ’ ίνα φάγωσι το Πάσχα».
Αυτοί απέρριψαν τον Χριστό ως Μεσσία και Σωτήρα τού κόσμου, γιατί Αυτός ήρθε γιά όλο τον κόσμο και όχι μόνο γι’ αυτούς, τούς Εβραίους. Απομάκρυναν τον Χριστό γιατί Τον ήθελαν μόνο γιά τον εαυτό τους.
Τώρα μιλώ με μεγάλο πόνο καρδιάς. Δεν θέλω όμως να πονέσει η δική σας καρδιά τόσο, όσο η δική μου, αλλά να χαίρεστε, πού βρήκατε τόπο όπου μπορούμε ελεύθερα να μιλούμε γιά τον μεγάλο Θεό μας, τον Χριστό.
Υπάρχει αυτό πού λέγεται «παγκόσμια θεωρία», σύμφωνα με τήν οποια στο ίδιο πλαίσιο τοποθετούνται και ο Χριστός και ο Βούδας και ο Μωάμεθ και ο Κομφούκιος κ.ά., ως μεγάλοι ή μικροί «διδάσκαλοι της ανθρωπότητας». Γιά μένα όμως πολυπόθητη είναι μόνο η συνείδηση του Χριστού , ο Οποιος φέρει μέσα του όλο αυτό τον κόσμο. Και σε αυτό έγκειται η χριστιανική παγκοσμιότητα τού προσώπου.
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ ΤΟΜΟΣ Β. ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ.
https://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/03/blog-post_551.html

Ὅσο μικρός ἤ μεγάλος καί ἄν εἶναι ἑνώπιον τοῦ Θεοῦ ὁ καθένας ἀπό μᾶς, ὁ Θεός «ἀσχολεῖται» μέ τόν κάθε ἄνθρωπο ἰδιαιτέρως μέ καρδιακή ἐπικοινωνία. ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ


Όπως διδάσκει ο όσιος Γέροντας Αμβρόσιος της Όπτινα, η ζωή τού μοναχού αρχίζει με απλότητα: «Όποιος ζει απλά έχει εκατοντάδες αγγέλους μαζί του, όποιος όμως έχει τήν πεποίθησή του στήν ευφυΐα του δεν έχει μαζί του κανέναν». Έτσι και εγώ θά ήθελα να σάς πω ότι η ζωή μας είναι τελείως απλή. Είναι πολύ σπουδαίο να μη θέτουμε ως σκοπό τήν απόκτηση κάποιων σημείων επιβεβαίωσης της θείας ευδοκίας: της θαυματουργίας ή κάποιου άλλου χαρίσματος του είδους αυτού. Αυτό ποτέ δεν αποτελεί στόχο μας! Αλλά ο στόχος μας εκφράζεται μόνο με τήν αποφυγή της αμαρτίας με κάθε τρόπο. Και όταν προσπαθώ κάποτε να σάς μιλήσω γιά τη μεγαλειώδη εικόνα πού μάς αποκαλύφθηκε από τον Θεό στή δημιουργία τού κόσμου αυτού, στή δημιουργία τού ανθρώπου «κατ’ εικόνα Αυτού και καθ’ ομοίωσιν» , το κάνω, γιά να μην έχετε υπ’όψιν σας τήν καθημερινή ευτελή ζωή μας άλλα τήν παραμονή μας στον Θεό και τήν απόκτηση της ζωής σε όλες της τις διαστάσεις, και τήν κοσμική και τη θεία. Λέω όμως και το άλλο: δεν πρέπει να φανταζόμαστε πώς ήδη είμαστε εκεί. Να θυμόμαστε ότι «όποιος ζει απλά έχει μαζί του εκατοντάδες αγγέλους».
Γιατί σήμερα μιλώ έτσι, σαν να ανησυχώ κατά κάποιον τρόπο;Πράγματι, ανησυχώ, γιατί σκεφτόμενος τα σημεία της ευδοκίας του Θεού πού έχουν ήδη γίνει σε μάς, μπορεί να δημιουργηθεί μέσα μας άκαιρη, νόθα, ψευδής, ολέθρια επιθυμία ότι θά αποκτήσουμε και εμείς τέτοια χαρίσματα, όπως και ο Γέροντας Σιλουανός. Κατανοήστε τήν επιφύλαξή μου: κινδυνεύουμε, επειδή έχουμε απίστευτα μεγάλο πατέρα, τον Σιλουανό. Εκείνο πού συνέβη με αυτόν αποτελεί σπανιότατο φαινόμενο στήν ιστορία της ανθρωπότητας γενικά. Αν λοιπόν αναζητούμε τα ίδια χαρίσματα πού είχε αύτός, θά είναι λάθος. Ποτέ δεν πρέπει να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με κανέναν άλλον . Όσο μικρός ή μεγάλος και αν είναι ενώπιον του Θεού ο καθένας από μας, ο Θεός «ασχολείται» με τον κάθε άνθρωπο ιδιαιτέρως με καρδιακή επικοινωνία. Η συνηθισμένη οδός δεν είναι εκείνη πού βλέπουμε στον όσιο Σιλουανό. Αυτός, όπως και ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ, από τήν αρχή ακόμη έζησε τήν εμφάνιση του Χριστού. Ο χριστιανός οφείλει να σκέφτεται ότι θά πεθάνει, αφού καθαρισθεί με τη μετάνοια, και τότε θά του εμφανιστεί ο Χριστός γιά τήν αιωνιότητα. Εμείς όμως οι ίδιοι πρέπει να έχουμε άλλον προσανατολισμό.

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ ΤΟΜΟΣ Β. ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ.
https://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/03/blog-post_952.html

Γιά τήν προσευχή τῶν ἄλλων. Γέροντας Σωφρόνιος


https://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/03/blog-post_840.html

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ. Ὅποιος διαβάζει τίς γραφές τοῦ πατέρα μας Σιλουανοῦ θά γνωρίσει ὅτι σέ αὐτόν ἐμφανίστηκε ὁ Χριστός, γιατί στή συνείδησή του ἔφερε πάντοτε ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα.


Όποιος είδε το άκτιστο φώς και αναγνώρισε στο φως αυτό τον Χριστό, αυτός ποτέ πλέον δεν θά μπορέσει να αρνηθεί τη γνώση ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός, ο Δημιουργός αυτού του κόσμου. Άν Αυτός είναι ο Ποιητής αυτού τού κόσμου, «δι’ Ου τα πάντα εγένετο», τότε πώς θά συμβιβαστεί η σκέψη μας γιά τον Χριστό με τήν ιδέα τού εθνικισμού, τού τόπου γεννήσεως, του χρόνου, της εποχής και τα όμοια; Όλοι οι αιώνες δημιουργήθηκαν από Αυτόν. Όποιος διαβάζει τις γραφές του πατέρα μας Σιλουανού θά γνωρίσει ότι σε αυτόν εμφανίστηκε ο Χριστός, γιατί στη συνείδησή του έφερε πάντοτε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δεν μπορούσε να περιορίσει τον Χριστό ή να Τον κάνει Αμερικανό, Ασιάτη, Ευρωπαίο ή Αφρικανό.
Όλος ο κόσμος, όλη η οικουμένη είναι η πνοή του δημιουργικού Του νου. Η προσευχή μου γιά όλους εσάς πού ήρθατε έδώ είναι να σάς αποκαλυφθεί αυτή η θεωρία του Χριστού. Τότε θά παύσουν όλα τα μικρά πάθη, και ο καθένας από εσάς θά φέρει στο πνεύμα του ολόκληρη την Ανθρωπότητα, όπως ο πατέρας μας Σιλουανος. Η συνάντηση με τήν αμαρτία τον οδήγησε σε προσευχή γιά όλο τον κόσμο. Και εμείς ζούμε τον Χριστό ως Θεό Δημιουργό και Θεό Σωτήρα τού κόσμου.
Σήμερα ήρθα να σάς μιλήσω γιά τη δομή της Μονής μας.
Προσπαθώ σε όλα να έχω τη συνείδηση του Γέροντα Σιλουανού, του μεγάλου αυτού θεολόγου. Μετά τήν δράση τού Χριστού, δόθηκε σε αυτόν η προσευχή γιά ολόκληρο τον κόσμο, όπως και γιά τον ίδιο τον εαυτό του . Εμείς, πού είμαστε συντετριμμένοι και ελαττωμένοι ως το μηδέν εξαιτίας της συνειδήσεως της ατομικότητας, δεν μπορούμε να τον εννοήσουμε• παλεύουμε γιά μικροπράγματα. Πρέπει όμως να αποκτήσουμε τον Χριστό Θεό, ο Οποίος είναι ίσος με τον Πατέρα , και ο Οποίος μάς οδηγεί με μοναδικό τρόπο προς τον Πατέρα, και δεν υπάρχει άλλη οδός, παρά μόνο δι’ Αυτού και εν Αυτώ .
’Άν και μιλώ στα ρωσικά, γιατί μου είναι ευκολότερο επειδή ο νους μου δεν σταματά στήν αναζήτηση λέξεων, ωστόσο, οι λόγοι μου αυτοί πρέπει κάποτε να μεταφραστούν. Η δυσκολία της Μονής μας έγκειται στο ότι θέλουμε να διαφυλάξουμε τήν οικουμενική, τήν πανανθρώπινη θεωρία. Σε ποιά λοιπόν γλώσσα θά μιλούμε γι’ αυτό; Μιλώντας εγώ τώρα με χονδροειδή τρόπο δεν γνωρίζω τον Χριστό ούτε ως Έλληνα ούτε ως Ρώσο ούτε ως Άγγλο ούτε ως Άραβα ούτε… Ο Χριστός είναι γιά μένα τα πάντα. Και το παγκόσμιο και το υπερκόσμιο Είναι. Πριν από τον θάνατό μου σάς ικετεύω:
Αφήστε τα μικροπράγματα και κατευθύνετε τον νου σας μόνο σε Αυτόν τον Χριστό. Και τότε το μοναστήρι μας θά είναι αυτό πού θέλουμε να είναι: τόπος και σχολείο γιά τήν αιώνια σωτηρία, όπου θά μαθαίνουμε να είμαστε όμοιοι με Εκείνον.
Ή Γραφή λέει πολλές φορές ότι ο Κύριος πέθανε γιά όλο τον κόσμο, γιά τις αμαρτίες όλου του κόσμου . Όταν όμως βάζουμε περιορισμούς σε Αυτόν τον Χριστό, τότε χάνουμε πραγματικά τα πάντα και βυθιζόμαστε στο σκοτάδι. Αρχίζει το σκοτάδι τού μίσους μεταξύ των εθνοτήτων, η έχθρα ανάμεσα στα κοινωνικά στρώματα κλπ.
Διαβάστε τον Γέροντα Σιλουανό εκεί όπου λέει ότι στον κόσμο αυτό ο καθένας έχει το λειτούργημά του•ο ένας είναι βασιλιάς, ο άλλος πατριάρχης, ο τρίτος δάσκαλος ή καθηγητής, ο τέταρτος εργάτης . Όλα αυτά όμως «δεν έχουν σημασία γιά τήν ψυχή» :
Το σπουδαιότερο είναι, ποιος αγαπά περισσότερο τον Χριστό• ποιος Τον «αφομοιώνει» κατά τον λόγο τού Αποστόλου: «τούτο γάρ φρονείσθω εν ύμίν, ο και εν Χριστώ Ιησού».
Οφείλουμε δηλαδή εμείς οι ίδιοι να φέρουμε βαθιά μέσα μας τη συνείδηση πού βλέπουμε στον Ίδιο τον Χριστό, και να ζούμε τον κόσμο ως έναν Άδάμ και να προσευχόμαστε για όλο τον Αδάμ. Αυτός είναι ο γνήσιος ορθόδοξος Χριστιανισμός! Και σάς ικετεύω: Μην «παραδώσετε» σε κανέναν τον αληθινό Χριστό, τον Δημιουργό όλου τού κόσμου και Σωτήρα Θεό! Αν μειώσετε τον Χριστό στο επίπεδο της εθνικότητος, τότε να γνωρίζετε ότι βρίσκεστε στο σκοτάδι. Είναι δυνατόν να βλέπουμε τήν πραγματικότητα της ζωής πού μάς διαιρεί, αλλά οι διαιρέσεις αυτές μπορούν να υπερνικηθούν με ανθρώπινη προσπάθεια τη συνείδηση όμως του Χριστού Θεού τήν παρέχει μόνο το Πνεύμα το Άγιο.
Γιατί μιλώ σήμερα γι’αυτό έχοντας υπ’όψιν τη δομή τού μοναστηριού μας; Βλέπετε από τήν πείρα σας ότι λίγοι άνθρωποι μάς αποδέχονται… Γιατί αυτή η απόρριψη;
Διότι ο δικός μας Χριστός είναι ο απεριόριστος Θεός. Διότι σταυρώθηκε όχι μόνο γιά τούς πιστούς αλλά και γιά όλους τούς ανθρώπους, από τον Άδάμ ως τον τελευταίο πού θά γεννηθεί από γυναίκα. Να μάς απορρίπτουν γι’ αυτό τον λόγο; Αλλά να γνωρίζετε ακόμη και αυτό: ότι όσο πιστότερα ακολουθούμε τα βήματα τού Χριστού πού ανεβαίνει στον Γολγοθά να προσφέρει τη ζωή Του γιά όλο τον κόσμο, τόσο λιγότερους συνοδοιπόρους θά έχουμε γύρω μας.
Όταν λοιπόν βλέπω εσάς, τούς λίγους ανθρώπους, πού ήρθατε εδώ διότι σάς είλκυσε το πνεύμα τού Γέροντα, τού μακαρίου Σιλουανού, χαίρομαι βαθιά. Ωστόσο θα είμαι ακόμη πιο χαρούμενος και με αναφαίρετη πια χαρά, αν αφομοιώσετε εκείνο πού δόθηκε με τήν εμφάνιση τού Χριστού στον μακάριο Σιλουανό.
Εκφωνήθηκε στα ρωσικά, στις 10 Σεπτεμβρίου 1990.
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ ΤΟΜΟΣ Β. ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ.
https://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/03/blog-post_237.html

Ἐρώτηση: Μπορεῖτε νά μᾶς μιλήσετε γιά τή συνείδηση; Ὅταν κάποιος αἰσθάνεται ἄσχημα… Πῶς νά ἐλαφρύνουμε μιά συνείδηση πού μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεό; Πῶς νά κάνουμε τή συνείδησή μας πιό «λεπτή»;


Ερώτηση: Μπορείτε νά μάς μιλήσετε γιά τή συνείδηση; Όταν κάποιος αισθάνεται άσχημα… Πώς νά ελαφρύνουμε μιά συνείδηση πού μάς χωρίζει από τον Θεό; Πώς νά κάνουμε τη συνείδησή μας πιο «λεπτή»;
π. Σωφρόνιος: Με τήν προσευχή η καρδιά μας γίνεται, σιγά-σιγά, ικανή νά συλλάβει τις επιδράσεις των πνευμάτων πού κατακλύζουν τον κόσμο.
Διαπιστώνουμε ένα φαινόμενο πολύ παράδοξο: έρχεται κάποιος στο μοναστήρι καί αντί να δει να προοδεύει, παρατηρεί ολοένα καί περισσότερο νά τον κυριεύουν τά πάθη.
Ο π. Ρ. είπε ότι είναι άδύνατον νά δούμε τις αμαρτίες μας, αν δεν μάς φωτίσει το Θείο Φως. Λοιπόν, αντί νά αισθανθούμε ότι σημειώνουμε πρόοδο, βλέπουμε τον εαυτό μας όλο και χειρότερο. Άλλα ακριβώς αυτό αποτελεί ήδη κάποια πρόοδο.
Δεν βλέπουμε ακόμη το Θειο Φως νά έρχεται με δύναμη, αλλά παρ’όλα αυτά μόνο με τή χάρη, με αυτό τό άκτιστο Φώς τού Θεού βλέπουμε τις αμαρτίες μας. Κάποιος υψηλά ιστάμενος τής Εκκλησίας της Κύπρου με ρώτησε: «Πώς νά εξασκώ τήν προσευχή; Μόλις λέω τήν προσευχή του Ιησού δέχομαι τήν επίθεση κάθε είδους σκέψεων, και όταν την σταματώ οι επιθέσεις παύουν». Του λέω λοιπόν: «Η επίκληση του Ονόματος τού Θεού δεν είναι κάτι τό ουδέτερο, κάτι πού δεν έπιφέρει αλλαγή στο περιβάλλον μας». Όχι, αύτό φέρει αλλαγή καί μπορεί μάλιστα νά αλλάξει ριζικά τά πράγματα.
Κατ’ άρχάς συμβαίνει αυτό: τό Φώς μάς δείχνει τις αμαρτίες μας καί τότε έρχεται τό πνεύμα ή η χάρη της μετάνοιας. Αυτό είναι δυνατόν να συμβει μόνο στή χριστιανική ζωή, όπου ο Θεός είναι Πρόσωπο καί εμείς πρόσωπα δημιουργεί- μένα κατ’ εικόνα Εκείνου. Σιγά-σιγά, ο άνθρωπος πού πλησιάζει τήν τελειότητα αντιλαμβάνεται τον εαυτό του χειρότερο από τούς άλλους. Αλλά οι άλλοι, εξωτερικά, τον βλέπουν νά είναι αληθινά ένας ασκητής μεγάλου βάθους. Αυτό είναι τό παράδοξο φαινόμενο τής ζωής μας: στο μοναστήρι μάς φαίνεται ότι γινόμαστε ολοένα καί χειρότεροι.

Ὅταν ἐπικαλούμαστε τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ μέ ἀγάπη, ἐρχόμαστε σέ ζωντανή ἐπαφή μαζί Του!


 Δεν θα ήταν περιττό να τονίσουμε ότι στην προσευχή με το Όνομα του Ιησού δεν έχουμε τίποτε το αυτόματο ή μαγικόΑν δεν αγωνιζόμαστε να τηρήσουμε τις εντολές Του μάταια θα είναι και η επίκληση του Ονόματός Του…
 Η αγάπη προς Αυτόν θα αναπτύσσεται και θα τελειοποιείται κατά το μέτρον της αυξήσεως και της εμβάθυνσής μας στη γνώση της ζωής του αγαπημένου Θεού.
 Όταν αγαπούμε κάποιον άνθρωπο τότε προφέρουμε το όνομά του με ευχάριστο αίσθημα και δεν κουραζόμαστενα το επαναλαμβάνουμε. Το ίδιο και πολύ περισσότερο συμβαίνει με το όνομα του Κυρίου.
 Όταν ένα αγαπημένο μας πρόσωπο συνεχώς όλο και περισσότερο αποκαλύπτεται μπροστά μας με τα χαρίσματά του αυξάνει και η αξία του για μας και με χαρά παρατηρούμε σε αυτό νέα χαρακτηριστικά. Έτσι συμβαίνει και με το όνομα του Ιησού Χριστού.
 Με συναρπαστικό ενδιαφέρον ανακαλύπτουμε στο όνομά Του νέα μυστήρια των οδών του Θεού και γινόμαστε οι ίδιοι φορείς της πραγματικότητας εκείνης που περικλείεται στα Ονόματα. Με τη ζωντανή αυτή γνώση στην πείρα της ζωής μας μετέχουμε στην αιωνιότητα…
# # # # #
Το όνομα Ιησούς δόθηκε με άνωθεν αποκάλυψη.
Προέρχεται από την αιώνια θεία σφαίρα και δεν αποτελεί διόλου επινόηση γήινου νου, παρόλο που εκφράζεται με ανθρώπινη λέξη.
Η αποκάλυψη είναι πράξη ενέργεια της Θεότητας και ως τέτοια ανήκει σε άλλο επίπεδο και υπερβαίνει τις κοσμικές ενέργειες. Στην υπερκόσμια δόξα του το όνομα Ιησούς είναι μετακοσμικό.
Όταν προφέρουμε το όνομα αυτό του Χριστού, όταν Τον καλούμε να έρθει σε κοινωνία με μας τότε αυτός, ο τα πάντα πληρών, μας προσέχει κι εμείςεισερχόμαστε σε ζωντανή επαφή μαζί Του.
Από το βιβλίο Περί Προσευχής, Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ σελ.143-146
Ως προαιώνιος λόγος του Πατρός μένει σε αδιάσπαστη ενότητα με Αυτόν και ο Θεός Πατέρας με τον Λόγο Του έρχεται σε κοινωνία με εμάς. Ο Χριστός είναι ο μονογενής και συναϊδιος Υιός του Πατρός και γι΄αυτό μπορεί να λέγει: “Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ειμή δι΄ Εμού”. (Ιωάν. 4,6).
Το όνομα Ιησούς σημαίνει Θεός Σωτήρας. Ως τέτοιο μπορεί να αποδοθεί στην Αγία Τριάδα. Είναι δυνατή η αναφορά του προς κάθε Υπόσταση ιδαιτέρως.
Στην προσευχή μας όμως το όνομα Ιησούς χρησιμοποιείται αποκλειστικά ως κύριο όνομα του Θεανθρώπου και η προσοχή του νου μας στρέφεται προς Αυτόν….
Προσευχόμενοι με το Όνομα του Ιησού Χριστού στεκόμαστε μπροστά στο απόλυτο πλήρωμα του Ακτίστου αλλά και του κτιστού Είναι.
Για να εισέλθουμε στην περιοχή αυτού του πληρώματος οφείλουμε να τον δεχτούμε μέσα μας τόσο ώστε η ζωή Του να γίνει και δική μας με την επίκληση του Ονόματός Του σύμφωνα με τους λόγους: Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλόν. “Ο δε κολλώμενος τω Κυρίω εν πνεύμα εστίν”. (Α΄Κορινθ. 6,17).

Γέρων Σωφρόνιος.Τήν ψυχολογική κατάσταση πρέπει…


Σχετική εικόνα
“- Την ψυχολογική κατάσταση πρέπει να την μετατρέπουμε σε πνευματικό φαινόμενο, σε κλάμα. Υπάρχει μια μέθοδος την οποία πρέπει να γνωρίζη ο Χριστιανός. Δηλαδή, αισθανόμαστε έναν πειρασμό, από περιφρόνηση εκ μέρους των ανθρώπων, ή μια άδικη επίθεση. Τότε η καρδιά πικραίνεται από την αδικία αυτή και κάνει διαφόρους λογισμούς που επηρεάζουν όλη μας την ζωή. Αμέσως σταματά η προσευχή.
Η μέθοδος θεραπείας είναι να αφήσουμε τότε τον αδελφό που μας αδικεί και να αναπτύξουμε διάλογο με τον Θεό. Δηλαδή να λέμε:
“Θεέ μου, εγώ φταίω. Δεν είμαι άξιος να με αγαπούν οι άνθρωποι …”.
Τότε έρχεται μετάνοια και κλάμα και αυτό θεραπεύει το αρνητικό ψυχολογικό φαινόμενο και το κάνει πνευματικό. Αυτό το βλέπουμε στην ζωή του Χριστού. Ο Απόστολος Πέτρος εμπόδιζε τον Χριστό να πορευθή στον Σταυρό, αλλά Εκείνος είχε το πρόσωπό Του στηριγμένο στην Ιερουσαλήμ, στον Γολγοθά. Οι σταυρωτές Του ορύονταν, αλλά Αυτός είχε τον νου Του στραμμένο προς το θέλημα του Θεού και προσευχόταν στον Πατέρα Του. Δεν έκανε διάλογο με τους ανθρώπους, αλλά διάλογο με τον Θεό. Έτσι υγιαίνουμε και θεραπευόμαστε. Αυτό είναι ένα είδος πάλης με τον Θεό.”
Γέροντας Σωφρόνιος..

Σωτηρία μέ τήν ἀγάπη καί ὄχι μέ τόν πλοῦτο τῶν διανοητικῶν γνώσεων. Ἀρχ. Σωφρονίου Σαχάρωφ


Αποτέλεσμα εικόνας για ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ

Η σωτηρία αποκτάται με την Αγάπη. Ο τελευταίος λόγος του Γέροντα Σιλουανού. Η διαίρεση του Χριστιανισμού εξαιτίας της μη κατανοήσεως της εντολής της αγάπης. Ο μοναχισμός ως σχολή της αγάπης καί της σωτηρίας. Ή τήρηση των εντολών. Προφύλαξη από τήν αμαρτία. Οι εντολές του Χριστού είναι υπερκόσμιες. Ή εν Χριστώ αποκάλυψη της προαιώνιας ιδέας για τον άνθρωπο. Το απαραίτητο της γνώσεως του τελικού σκοπού του μοναχισμού.
Διαρκώς ευχαριστώ τον Θεό, πού μου δίνει τή χαρά να σάς συναντώ.
Όσο καλός και άν είναι ο δρόμος, ο οδηγός του αυτοκινήτου πρέπει συνεχώς να ρυθμίζει τη λειτουργία της μηχανής του: να αλλάζει τήν ταχύτητα, να προσαρμόζει λίγο τήν κατεύθυνση ή να κάνει κάποια στροφή κλπ. Έτσι και στή ζωή μας, αν και είναι χαραγμένη μπροστά μας η οδός από τούς Πατέρες, τούς Αποστόλους και τον Ίδιο τον Χριστό, οφείλουμε ωστόσο να οδηγούμε συνεχώς τη μηχανή προς τη γραμμή εκείνη πού πρέπει να κρατήσουμε, γιά να φθάσουμε στον τελικό προορισμό μας.
Γι’ αυτό σήμερα θέλω να πω στους νέους αδελφούς και στις αδελφές μας ότι η δύναμη της σωτηρίας δεν έγκειται στο πλήθος των γνώσεων άλλα στον τρόπο της ζωής. Αυτό πού σώζει δεν είναι η γνωστική άλλα η ηθική πλευρά της ζωής μας. Σώζει η Αγάπη εκείνη πού παρήγγειλε σε μάς ο Κύριος, όταν κατά τον Μυστικό Δείπνο είπε: «Αγαπάτε αλλήλους»1. Αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι εμείς είμαστε εναντίον των οποιωνδήποτε γνώσεων. Απεναντίας, η εντολή του Θεού μάς εξαναγκάζει να «ζητούμε» και να κατέχουμε το πλήρωμα της γνώσεως, εκείνο το πλήρωμα πού είναι ο Ίδιος ο Κύριος3. Ωστόσο, και αν ακόμη ήταν απόλυτη η γνώση μας, και πάλι η σωτηρία δεν έγκειται σε αυτό, αλλά βρίσκεται στήν ποιότητα της ζωής…
Σήμερα θέλω να σάς πω ότι, αν και μοιραζόμαστε τον φυσικό και διανοητικό κόπο, ωστόσο η ενότητα και η σωτηρία έρχονται μόνο με τήν Αγάπη.
Και είναι πολύ πικρό να διαπιστώνουμε ότι ανάμεσα μας ζει η φοβερή τάση γιά κυριαρχία και υπεροχή, έτσι ώστε να βλέπουμε τον άλλο ώς κατώτερο, πράγμα πού εξολοθρεύει τον άνθρωπο. Συχνά αντιμετωπίζουμε τήν κατάσταση, κατά τήν οποία άνθρωποι πού είναι γεμάτοι από πληροφορίες κάθε είδους στους τομείς της γνώσεως δεν έμαθαν εσωτερικά να αγαπούν. Ας θυμηθούμε και πάλι αυτό πού αναφέρω προς το τέλος της βιογραφίας τού Γέροντα. Τού είπα: «Λυπάμαι, πού συνεχώς είμαι άρρωστος και δεν έχω δυνάμεις ούτε χρόνο να ασχοληθώ περισσότερο με τη θεολογία». Εκείνος με τήν πραότητα και τήν ησυχία πού τον χαρακτήριζαν ρώτησε: «Και το θεωρείτε αυτό σπουδαίο πράγμα;».
Αναστρεφόμουν μαζί του με τη συνείδηση ότι αυτός είναι το μεγαλύτερο δώρο της ευδοκίας τού Θεού σε μένα. Και βέβαια, δεν μπορούσα να απαντήσω στο ερώτημα του.
Μετά από κάποια σιωπή είπε: «Μεγάλο είναι μόνο ένα: να ταπεινωθεί κανείς, να αποκρούσει τήν υπερηφάνεια πού εμποδίζει να αγαπάμε» .
Αυτό το ονόμασα «τελευταίο λόγο», γιατί και ο Κύριος μιλάει γιά το ίδιο πράγμα στον Μυστικό Δείπνο. Και ο απόστολος  Παύλος μιλάει γι’ αυτό: «Και έτι καθ’ υπερβολήν οδόν υμιν δείκνυμι. Εάν ταις γλώσσαις των άνθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν τήν γνώσιν, και εάν έχω πάσαν τήν πίστιν, ώστε ορη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν είμι. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. ‘Η Αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η Αγάπη ου ζηλοί, η Αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ούκ ασχημονεί, ου ζητεί τά εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία.
Πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα έλπίζει, πάντα υπομένει. ‘Η Αγάπη ούδέποτε εκπίπτει. Είτε δε προφητείας καταργηθήσοντατ είτε γλώσσας παύσονται• είτε γνώσις, καταργηθήσεται• έκ μέρους γινώσκομεν και έκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το έκ μέρους καταργηθήσεται. Ότε ή μην νήπιος, ώς νήπιος έλάλουν, ώς νήπιος έφρόνουν, ώς νήπιος έλογιζόμην oτε δε γέγονα άνήρ, κατήργηκα τά τού νηπίου. Βλέπομεν γάρ άρτι δι’ έσόπτρου έν αίνίγματι, τότε δέ πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω έκ μέρους, τότε δέ έπιγνώσομαι καθώς και έπεγνώσθην. Νυνί δέ μένει πίστις, έλπίς, Αγάπη, τά τρία ταύτα• μείζων δέ τούτων ή άγάπη». Δεν είναι δυνατόν να διατυπώσει κανείς ισχυρότερο λόγο.
Και στο κεφάλαιο πού χαρακτήρισα ώς «τελευταίο λόγο» τού άγιου Σιλουανού περικλείεται σε πολύ συνοπτική διατύπωση ή ίδια δύναμη της αγάπης, πού σώζει και αποτελεί το κέντρο όλης της ζωής και της ’Ίδιας της Θεότητος.
Στις γραφές του άγιου Ίωάννου της Κρονστάνδης γίνεται λόγος μόνο γι’αύτό. Και πολλοί άλλοι άγιοι, όποιον και αν πάρουμε, όλοι καταλήγουν σε αυτό. Ώς έκ τούτου, οφείλουμε πρωτίστως να φυλάξουμε τήν Αγάπη και να αγωνιζόμαστε γι’ αύτήν.
Άν υπήρχε Αγάπη, όλος ο χριστιανικός κόσμος θά ήταν ένα πράγμα, κατ’ εικόνα της ενότητος της Άγιας Τριάδος. Άν ο χριστιανικός κόσμος κατατεμαχίζεται, αυτό γίνεται επειδή οι χριστιανοί δεν τηρούν τις εντολές τού Κυρίου. Από τότε πού άρχισαν οι παγκόσμιες κινήσεις των χριστιανών, τόσοι διάλογοι, τόσες διανοητικές προσπάθειες από κάθε πλευρά, γιά να πείσουν ότι η καθεμιά κατέχει το καλύτερο, δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα στον αιώνα μας.
Συνεπώς, αν στή μοναχική μας ζωή δεν μαθητεύσουμε στήν Αγάπη, δεν γνωρίζω ποιά δικαίωση θά μπορούσαμε να αποδώσουμε στον μοναχισμό. Δικαίωση δεν υπάρχει! Αγάπη μέχρι τον πόθο να πάσχει κάποιος γιά τον Χριστό και να χύσει ακόμη και το αίμα του είναι δυνατή και έξω από τον μοναχισμό. Ή μοναχική μας ωστόσο ζωή αποτελεί ιδιαίτερη οργάνωση όλου τού χρόνου, πού ανταποκρίνεται στήν επιθυμία μας να σωθούμε, δηλαδή να γίνουμε ικανοί να προσλάβουμε από τον Θεό τήν αιώνια ζωή. “Όταν αυτό το κατανοήσουμε πλήρως, τότε μάς έρχεται έμπνευση, πού ποτέ δεν εγκαταλείπει τον άνθρωπο, ακόμη και αν εξωτερικά οδηγηθεί στήν έσχατη κένωση, ακόμη και στον ίδιο τον θάνατο. “Όπως είπε ο Κύριος: «Μη φοβηθείτε από των αποκτεννόντων το σώμα, και μετά ταύτα μη εχόντων περισσότερόν τι ποιήσαι».
Συνεπώς, δεν σώζει τον άνθρωπο οποιαδήποτε μορφή της γήινης ζωής, αλλά μόνο η ζωή σύμφωνα με τις εντολές του Θεού. “Οταν ο άνθρωπος τηρεί τις εντολές αυτές καί τις έφαρμόζει πραγματικά, μέ τήν αίσθηση ότι διατυπώθηκαν από τον Κύριο ως η έσχατη αποκάλυψη προς τούς ανθρώπους γιά το πώς ζει ο Ιδιος ο Θεός, τότε ολόκληρη η ζωή γίνεται διαφορετική. Καί μολονότι δέν φαίνεται τίποτε εξωτερικά, ολόκληρη η ομορφιά και η δύναμη, ολόκληρη η παντοδυναμία της αιώνιας ζωής βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο. Το μεγάλο αυτό μυστήριο της θείας αγάπης το διδασκόμαστε βαθμηδόν. Και ο μοναχισμός μας στηρίζεται στις αρχές εκείνες πού οδηγούν στον σκοπό αυτό.
Ή ζωή μας είναι γεμάτη ένταση. Όλες οι ημέρες και οί νύχτες περνούν μέ τή φροντίδα πώς νά αποφύγουμε τήν αμαρτία. Μιά ψυχή πού ήρθε πρόσφατα, μάς είπε: «Όταν δεν πίστευα και ζούσα χωρίς Θεό, δεν είχα προβλήματα και η ζωή μου κυλούσε άπλά. Τώρα όμως ούτε ημέρα ούτε νύχτα δεν έχω ησυχία». Καί η αρχάρια ψυχή τό διατυπώνει αύτό στήν προσευχή, μέ απλότητα, ενώπιον τού Θεού: «Κύριε, τί έκανες μέ μένα; Τώρα δέν βρίσκω ούτε τόπο ούτε στιγμή, πού νά είμαι ήσυχη». Κατά τον ίδιο τρόπο καί η μοναχική ζωή είναι η ακραία αυτή ένταση τών ανθρωπίνων δυνάμεων καί τής προσευχής. Ωστόσο, από έξωτερικής απόψεως, μπορούμε νά παρομοιάσουμε τούς μοναχούς μέ ηλεκτροφόρα καλώδια υψηλής τάσεως, επάνω στά όποια μπορούν νά κάθονται ήσυχα μικρά πουλιά, ενώ από τά καλώδια αυτά διέρχεται ενέργεια πού κινεί τραίνα, φωτίζει σπίτια, θερμαίνει τά πάντα, καί όλη η ζωή κινείται μόνο με αύτά.
Σήμερα, λοιπόν, ήθελα νά τονίσω ότι, παρ’oλη τήν προσπάθεια πού καταβάλλετε νά σπουδάσετε θεολογία καί νά εμπλουτίσετε τον εαυτό σας με τις γνώσεις τής εμπειρίας τών Πατέρων, μελετώντας τά έργα καί τά συγγράμματά τους, δέν σώζει η αφθονία των γνώσεων αυτών αλλά η αγάπη• η αγάπη εκείνη πού παρήγγειλε ο Κύριος .
Θέλω νά κλείσω τον μικρό μου αυτό λόγο καί νά έπιστήσω τήν προσοχή σας στο νά σταθείτε σταθερά στήν οδό αυτή. Αυτό αποτελεί τήν καλύτερη μέθοδο γιά να αφομοιώσετε τις εντολές τού Χριστού. Οταν πιστεύουμε ακράδαντα oτι ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι ο Δημιουργός του κόσμου μας καί ότι οι έντολές Του έχουν ύπερκόσμια διάσταση, τότε τό δέος μπροστά στο μεγαλείο τους μάς κάνει να μήν μπορούμε να αποσπασθούμε από τη θεραπευτική σε μάς ενέργεια των εντολών. “Όπως έλεγα, ό άνθρωπος οδηγεί το αυτοκίνητο ρυθμίζοντας συνεχώς την πορεία της μηχανής, άκόμη και στον ομαλό δρόμο. Έτσι και οι έντολές πού μάς έδωσε ό Κύριος είναι ό οδηγός μας…
Κάποια μοναχή από τη Σερβία γράφει: «Ώ, πόσο εύγνώμων είμαι στον Θεό!». Ή μοναχή αύτή έγκατέλειψε το Πανεπιστήμιο διακόπτοντας τήν εργασία της και πήγε σε μοναστήρι. «Καί τώρα», λέει αύτή, «μπήκα στήν άνώτερη σχολή, στήν ύψηλότερη σχολή, καί ή καρδιά μου είναι γεμάτη από τήν επιθυμία να μοϋ δώσει ό Κύριος τη δύναμη να παραμείνω ως το τέλος στήν κατάσταση αύτή». Γράφει άκόμη: «Σκεφθείτε, το τέλος της ζωής αύτής είναι ή αιώνια ζωή κοντά στον Θεό! Τί περισσότερο μπορεί να περιμένει κανείς;». Εύχομαι λοιπόν σε όλους σας να βιώσετε τήν έμπειρία αύτή, πού βίωσα καί έγώ, όπως καί πολλοί από έσάς• καί εσείς πού ήρθατε πρόσφατα να βιώσετε τήν ίδια ακριβώς εμπειρία…
Δέν έχω δυνάμεις να μιλήσω περισσότερο, αλλά φυλάξτε τον λόγο εκείνο πού μάς έδωσε ό Θεός. Έτσι θά ζήσετε με ειρήνη. Καί όταν ή καρδιά σας υπερνικήσει όλα τά μικρά ψυχολογικά έμπόδια καί άποκτήσει τήν άγάπη αύτή στις χαμηλές μας βαθμίδες -όσο παράδοξο καί αν φαίνεται- τότε θά προετοιμαστείτε γιά τήν πρόσληψη καταστάσεως χάριτος, κατά τήν όποια ό άνθρωπος άγκαλιάζει με τήν άγάπη του όλο τον κόσμο. Ή κατάσταση όμως αύτή δέν μπορεί να επιτευχτεί με τεχνητό τρόπο. Πορευόμαστε πάντοτε κατά κάποιον τρόπο μόνο διά της οδού τών άρχαρίων. Αλλά συντελείται μέσα μας αλλαγή, και ή καρδιά μας πλέον δεν ποθεί παρά εκείνο πού παρήγγειλε ό Κύριος.
Μολονότι τώρα είμαι σωματικά ένα ερείπιο, αύτά πού σάς λέω ισχύουν διαχρονικά.
Είναι η αλήθεια τήν όποια βιώνουμε πλησίον τού μεγάλου Θεού, τού Δημιουργού τού ουρανού και της γης, ο Οποιος έλαβε τη σάρκα μας και αποκάλυψε σε μάς τον Εαυτό Του και μάς υπέδειξε πώς πρέπει να είμαστε. Όταν ατενίζουμε δηλαδή τον σαρκωθέντα Χριστό, θεωρούμε τήν προαιώνια Βουλή τού Θεού γιά τον άνθρωπο. Βλέπετε πώς ο Κύριος με τήν ένσαρκο παρουσία Του, με τις έντολές Του, προσελκύει τον νού μας σε τέτοιες σφαίρες, όπως είναι η κατάσταση της Ίδιας της Θεότητος πριν από τη δημιουργία τού κόσμου; Είναι φοβερό να μιλούμε γι’ αυτό το θέμα. Ωστόσο, αυτό βιώνεται αρχικά με πολύ απλές πράξεις.
Ό ηγούμενος, γιά παράδειγμα, λέει: «Φέρτε, παρακαλώ, κάρβουνα στήν κουζίνα». Εσείς γεμίζετε τον κουβά και τα φέρνετε. Και η πράξη αύτή σάς ετοιμάζει γιά τη μεγάλη πρόσληψη της αγάπης. Άν όμως δεν το κάνετε αυτό, τότε δεν θά επιτύχετε τίποτε. Οφείλουμε όμως να γνωρίζουμε έξαρχος τον τελικό σκοπό της μοναχικής ζωής. Τότε είναι πού θά μπορούμε να καθορίσουμε τήν ορθή πορεία, και όχι όταν προσποιούμαστε ότι τάχα βρισκόμαστε ήδη στο ύψος των εντολών, ότι πάσχουμε δηλαδή τη θέωση. Όχι! Αντίθετα, τώρα πού είμαστε γεμάτοι πάθη και άμαρτίες, προοδευτικά, με τήν ύπακοή, τη διακονία προς τούς άλλους, τήν επίδειξη αγάπης και υπομονής, ετοιμάζουμε τον εαυτό μας γιά τήν τελειότερη κατάσταση…
’Άς σάς διαφυλάξει λοιπόν ο Κύριος! Και η προσευχή μου είναι να δεχθείτε πραγματικά τήν άνωθεν έμπνευση!
Εκφωνήθηκε στα ρωσικά, στις 2 Δεκεμβρίου 1991. [Α20]
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ ΤΟΜΟΣ Γ . ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΑΧΑΡΩΦ.
https://apantaortodoxias.blogspot.com/2018/07/blog-post_696.html