Κάθε ενέργειά μας απαραίτητα ή μας προσεγγίζει
προς τον Θεό, ή, αντιθέτως, μας απομακρύνει.
Στην καρδιά που έχει γίνει απαλή με την άσκηση και την επίσκεψη της χάριτος δίδεται συχνά να βιώσει, έστω και μερικώς, την αγάπη του Χριστού, αυτή που αγκαλιάζει όλη την κτίση με ατελείωτη συμπάθεια προς κάθε τι υπαρκτό. Τώρα είμαι αιχμάλωτος του Χριστού‐Θεού. Γνώρισα τον εαυτό μου από το μηδέν· κατά τη φύση του ο άνθρωπος είναι μηδαμινότητα.
Παρά ταύτα όμως αναμένουμε από τον Θεό συμπάθεια και σεβασμό. Και ξαφνικά, ο Παντοδύναμος αποκαλύπτεται σε μάς με την απερίγραπτη ταπείνωσή του.
Η όραση αυτή φέρνει κατάνυξη στην ψυχή και κατάπληξη στον νου. Αυθόρμητα κλίνουμε το γόνυ ενώπιον Αυτού. Όσον δε και αν αγωνιζόμαστε να μοιάσουμε σε Αυτόν με ταπείνωση, βλέπουμε ότι είμαστε ανίσχυροι να φθάσουμε το απόλυτον Αυτού.
Η ταπείνωση του Χριστού είναι δύναμη τα πάντα νικώσα. …Παραμένει αναλλοίωτη και θεοειδώς μεγαλειώδης στη φύση της…
Η ταπείνωση είναι χαρακτηριστικό της Θείας Αγάπης, Η οποία στο άνοιγμά της προς την κτίση δέχεται με πραότητα ποικίλες πληγές από τα όντα που αυτή έχει κτίσει.
Η όραση του Θεού θέτει τον άνθρωπο μπροστά στην αναγκαιότητα του εσωτερικού αυτοπροσδιορισμού μας σε αναφορά προς Αυτόν.
Κατ’ ουσίαν κάθε ενέργειά μας απαραίτητα ή μας προσεγγίζει προς τον Θεόν, ή, αντιθέτως, μας απομακρύνει.
Συνεπώς η αρχή κάθε εργασίας πρέπει
να γίνεται με φόβο, με την επίκληση
του Ονόματος του Θεού.
Η ψυχή φοβάται όχι μόνο το φανερὀ κακό έργο αλλά και τη σκέψη που ενδέχεται να λυπήσει το Πνεύμα το Άγιο, το Οποίο αυτή αγάπησε.
Η απόσταση μεταξύ ημών και του Θεού είναι ανεκφράστως μεγάλη. Βλέπουμε τους εαυτούς μας αναξίους του Αγίου των Αγίων· η καρδιά συντρίβεται από τη μαρτυρική επίγνωση της πτωχείας μας.
Δεν αντιλαμβανόμαστε εξ αρχής ότι τούτο ακριβώς το φαινόμενο είναι ήδη η αρχή της προσέγγισής μας προς τον Θεό. ………………………… ………………………… Περί προσευχής Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου του Έσσεξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου