Η αγάπη για τους εχθρούς και τα παθήματα Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ Πηγή: Βιβλίο "Περί Πνεύματος και ζωής πνευματικά κεφάλαια"

54. «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών». Όντως, είναι δύσκολο. Είναι οδυνηρό. Το ηθικό όμως κάλλος του Χριστού μάς ελκύει σε τέτοιο σημείο, ώστε να είμαστε έτοιμοι να υπομείνουμε όλες τις δοκιμασίες, προκειμένου να υψωθούμε δια του Πνεύματος Του. Άλλη επιλογή δεν υπάρχει.

55. Ο Χριστός προσέφερε τη θεία Του ζωή σ’ αυτούς που είναι πλασμένοι κατ’ εικόνα Του, αλλά έλαβε ως απάντηση το μίσος. Σήμερα, μετά από δύο χιλιάδες χρόνια Χριστιανισμού, τί βλέπουμε; Ο σύγχρονος κόσμος χάνει όλο και περισσότερο τον Χριστό, τη ζωή την αιώνια. Το βαθύ σκοτάδι των αμαρτωλών παθών, το μίσος, η καταδυνάστευση, οι πόλεμοι όλων των ειδών, διαμορφώνουν τη γήινη ύπαρξη μας. Στην προκειμένη κατάσταση ο Χριστός δίνει σ’ αυτούς που αποφασίζουν να Τον ακολουθήσουν την εντολή: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών». Γιατί ο κόσμος φοβάται έναν τέτοιο Θεό; Μπορεί κανείς να βρει καλύτερη αρχή από αυτή: «Ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, αγαπάτε τους εχθρούς υμών»;

56. Δεν μπορεί κάποιος να αγαπά χωρίς να πάσχει. Η μεγαλύτερη οδύνη είναι ν’ αγαπά μέχρι τέλους. Ο Χριστός αγάπησε τόσο πολύ, ώστε παραδόθηκε σε φρικτό θάνατο. Οι Άγιοι το ίδιο. Ο παράδεισος και η κόλαση έχουν πάντοτε αυτό το τίμημα. Η προσευχή για τον κόσμο είναι καρπός εξαιρετικά βαθιάς και οξείας οδύνης.

57. Ν’ ακολουθήσουμε τον Χριστό αναβαίνοντα στο Γολγοθά. Αυτή η ανάβαση δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ο αγώνας του Χριστού από αγάπη για όλο τον κόσμο. Όταν ο αγώνας διεξάγεται στο επίπεδο του κόσμου και των παθών, οι άνθρωποι εξαντλούνται και γερνούν πολύ γρήγορα. Όταν όμως τα παθήματα προέρχονται από την πάλη εναντίον των παθών με Πνεύμα Χριστού, οι άνθρωποι αναγεννώνται.

58. Τίποτα δεν είναι πιο οδυνηρό από το να έχει κάποιος την αγάπη του Χριστού σ’ αυτόν τον κόσμο. Αυτό είναι πάλη κοσμικών διαστάσεων.

59. Πώς να βαδίσουμε προς τον Θεό; Όταν τείνουμε στο μοναδικό αυτό σκοπό, όλα τα άλλα γίνονται πηγή παθημάτων και πόνου. Όμως φέρουμε το σταυρό αυτό σιωπηλά.

60. Ιδού το παράδοξο της χριστινανική ζωής: Διαλέγοντας τα παθήματα του Χριστού για τον κόσμο, έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε πιο κοντά σ’ Αυτόν και στην αιώνια ζωή.

61. Όταν αποφασίζουμε ν’ ακολουθήσουμε τον Χριστό κάθε μέρα της ζωής μας γίνεται μέρα παθημάτων, δακρύων και πόνου. Κατά καιρούς εγείρεται το ερώτημα: «Κύριε, γιατί μας έπλασες έτσι, ώστε να πρέπει να περάσουμε από τόσα παθήματα»; Αδυνατούμε να εννοήσουμε ότι αυτή η αρνητική εμπειρία είναι η οδός της σωτηρίας.

62. Η ύπαρξη πάνω στη γη είναι για τον άνθρωπο πόνος χωρίς τέλος. Γιατί υποφέρουμε όλα αυτά; Διότι ο Δημιουργός ήλθε και κατοίκησε μαζί μας. Και τώρα Τον γνωρίζουμε προσωπικά.

63. Κτισθήκαμε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» Θεού. Όταν συγκρίνουμε την πραγματικότητα της καθημερινής μας ζωής με τη θεία αυτή αποκάλυψη, πέφτουμε στην απελπισία. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να ενεργούμε εδώ και τώρα ως χριστιανοί; Επειδή πρόκειται για τη θεία και αιώνια ζωή. Για μας που προήλθαμε από το μηδέν, ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα στη μικρότητα μας, την πτώχεια μας και σ’ αυτόν τον τόσο υψηλό και άπειρο σκοπό;