ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΙΟΘΕΣΙΑΝ (Ἀρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ) 5 «Ἡ ἄσκησις ἔχει σκοπόν νὰ ἀποκαταστήσωµεν ἐν ἡµῖν τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ»

  Ἀρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ)
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΙΟΘΕΣΙΑΝ

Ἀπὸ τὸ περιοδ. «ΠΡΩΤΑΤΟΝ»,

(ἀρ. τ. 45, Ἰαν.-Φεβρ. 1994)


Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

[Ε´]

Νόησις καὶ ἀποκάλυψις

.         Ἀπὸ τὴν στιγµὴν ποὺ ὁ ἄνθρωπος εἰσέρχεται διὰ τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδίας του εἰς αὐτὴν τὴν «σφαίραν» τοῦ Θεοῦ, ὁ νοῦς του θὰ παραμένει διαρκῶς βυθισµένος εἰς αὐτήν. Καὶ πῶς θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ ἀποσπασθῆ ἀπ᾽ αὐτήν; Ὅµως ὅλα αὐτὰ ὑπερβαίνουν τὴν διάνοιάν µας, τὰς δυνατότητάς µας. Καµµία προσπάθεια τοῦ νοῦ µας δὲν πρέπει νὰ ἐκληφθῆ ὡς µία ἀποκάλυψις τοῦ βάθους τῆς ἰδίας τῆς Θεότητος.
.       Αὐτὰ ἀγαπητοὶ ἀδελφοί. … Μὲ συγχωρεῖτε. Ἐπειδὴ δὲν µοῦ ἀποµένει πολὺς χρόνος νὰ συνοµιλῶ µαζί σας, διὰ τοῦτο βιάζοµαι. Δὲν διατείνοµαι ὅµως νὰ σᾶς εἴπω τίποτε ἄλλο, παρὰ δι᾽ αὐτὸ τὸ «κτύπηµα τῆς καρδίας», διὰ τοῦ ὁποίου ζεῖ ὁ κόσµος. Εἶναι φοβερὸν δι᾽ ἠµᾶς νὰ συνεχίσωµεν νὰ ὁµιλῶµεν, διότι µᾶς προσκαλεῖ ὁ Κύριος νὰ τὸν ἀκολουθήσωµεν. Ποῦ πηγαίνει; Εἰς τὸν κῆπον τῆς Γεθσηµανῆ, ἐν καιρῷ νυκτός. Καὶ µετὰ ταῦτα ἀνεβαίνει εἰς τὸν Γολγοθᾶ.

Ἡ γλῶσσα τοῦ Χριστοῦ

.         Οὕτω λοιπόν, ὅταν γινώµεθα Χριστιανοί, ὅταν βλέπωµεν τὰς θλίψεις ὅλου τοῦ κόσµου, ἀρχίζοµεν νὰ κατανοῶµεν, ἔν τινι µέτρῳ τὴν «γλῶσσαν» τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Ἰάκωβος τοῦ ἐζήτησαν νὰ καθίσουν εἷς ἐκ δεξιῶν καὶ εἷς ἐξ εὐωνύµων αὐτοῦ. Ὁ Χριστὸς τοὺς ἀπήντησε «Δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω ἢ τὸ βάπτισµα ὃ βαπτίζοµαι βαπτισθῆναι; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· δυνάµεθα». Ὡς Πατὴρ ὅλων µας, ὁ Χριστὸς τοὺς ἀπήντησε µἐ ἀγάπην: «Τὸ µἐν ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω πίεσθε καὶ τὸ βάπτισµα ὃ ἐγὼ βαπτίζοµαι βαπτισθήσεσθε» (Μάρκ. ι´ 37-40) – τὸ «βάπτισµα» ποὺ θὰ ἐλάµβανε καὶ ὁ ἴδιος. Ὅπως ἐθέσπισαν µετὰ σοφίας οἱ ἅγιοι Πατέρες, εἰς τὴν Ἐκκλησίαν προχωροῦµεν ὀλίγον κατ᾽ ὀλίγον, καὶ ἀπὸ τὰ µικρὰ πράγµατα φθάνοµεν νὰ κατανοήσωµεν ξαφνικὰ τὸ µεγαλεῖον αὐτῶν τῶν λεπτοµερειῶν. Καὶ τοῦτο εἶναι ὁ πραγµατικὸς ἄνθρωπος – εἰκὼν τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀγώνας µας, ὁ ἀσκητικὸς ἀγώνας τῶν µοναχῶν, ἔχει σκοπὸν νὰ ἀποκαταστήσωµεν ἐν ἡµῖν τὴν εἰκόνα αὐτήν, ἡ ὁποία ἐσκοτίσθη ἀπὸ τὴν ἀµαρτίαν καὶ τὰ χαµαίζηλα πάθη. Μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν ἀναζωογονεῖται ὁ νοῦς µας καὶ ἀρχίζει νὰ βλέπει τὰ πράγµατα ἀπὸ ἄλλην ὀπτικὴν γωνίαν, ἐντὸς νέου φωτός. Δὲν σηµαίνει ὄµως καθόλου, ὅτι ἔχει ἤδη ἐλευθερωθῆ ἀπὸ τὰ πάθη … Τότε καὶ ἡµεῖς ὡς πνεύµατα πίνοµεν «τὸ ποτήριον» τοῦ Κυρίου καὶ βαπτιζόµεθα τὸ «βάπτισµα» Αὐτοῦ.