ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΙΟΘΕΣΙΑΝ (Ἀρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ) Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία✝ Ἀρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

Ἀρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ)
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΙΟΘΕΣΙΑΝ

[Α´] 

Ἀπὸ τὸ περιοδ. «ΠΡΩΤΑΤΟΝ»,
(ἀρ. τ. 45, Ἰαν.- Φεβρ. 1994)


Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

.          Θὰ ὁμιλήσωμεν λοιπὸν περὶ τῆς μετανοίας, περὶ τῆς «υἱοθεσίας». Ἂν καὶ µερικὰ πράγµατα εἰς τὴν τελείαν αὐτῶν µορφὴν ὑπερβαίνουν κάθε ἀνθρωπίνην περιγραφήν, θὰ ἐπιδείξωµεν µωρίαν καὶ θὰ ὁμιλήσωµεν -κατὰ τὸ µέτρον τῶν δυνάµεών µας -διὰ τὰ πράγµατα αὐτά, ποὺ εἶναι ἀπείρως καὶ ἀνερµηνεύτως µεγάλα καὶ ὑψηλά .
.            Πόσας φορὰς ἔχω ἐπαναλάβει -καὶ τὸ κάµνω σήµερον πάλιν διὰ νὰ διαλύσω κάθε ἀµφιβολίαν- ὅτι ἀρχίζοµεν τὴν πορείαν µας µὲ ἕνα µικρὸν βῆµα, τὴν µετάνοιαν, ἀλλὰ τὸ τέλος τῆς χριστιανικῆς ὁδοῦ εἶναι, κατὰ τὴν ἀντίληψίν µας, ἡ θέωσις τοῦ ἀνθρώπου. Πολλοὶ µικρόψυχοι ἐνοχλοῦνται. Δὲν αἰσθάνονται ἄνετα, ὅταν τολµῶµεν νὰ ὁμιλήσωµεν διὰ τὰ πράγµατα αὐτά. Ἂν ἐγνώριζον ὅµως ἔστω, τί φόβος γεµίζει τὴν ψυχήν µας, πόσον φοβούµεθα µήπως κάµνωµεν λάθος, ἀκόµη καὶ µὲ µίαν λέξιν, ὅταν ὁµιλῶµεν διὰ τὴν ἁγιωτάτην ἀγάπην, τὴν ἁγιωτάτην παντός, τοῦ Πατρός.
.        Πῶς νὰ προσεγγίσωµεν ὅµως τὸ θέµα τοῦτο; Ἀφήνοντας µερικὰς λεπτοµερείας, θὰ ὁμιλήσωµεν διὰ τὰ οὐσιωδέστερα.

Οἱ δύο τρόποι τῆς Μετανοίας

.           Τὸ κήρυγµα τοῦ Χριστοῦ ἀρχίζει µἐ τὴν λέξιν «Μετανοεῖτε» (Ματθ. δ´ 17). Ὅταν ἐξετάζωµεν τὴν ἔκφρασιν αὐτήν, διακρίνοµεν, ὅπως καὶ εἰς πολλὰ ἄλλα λόγια τοῦ Χριστοῦ, διάφορα ἐπίπεδα νοηµάτων. Καὶ πρέπει νὰ εὕρωµεν κατάλληλον γλῶσσαν διὰ νὰ τὰ ἑρµηνεύσωµεν. Ἐπὶ τοῦ παρόντος θὰ κάνωµεν τὴν διάκρισιν µεταξὺ δύο τρόπων µετανοίας: ὁ εἷς εὑρίσκεται εἰς τὰ ὅρια τῆς ἠθικῆς, ὁ ἕτερος ὑπερβαίνει τὴν ἠθικὴν καὶ εἰσέρχεται εἰς τὴν αἰωνιότητα, δηλαδὴ εἰς τὸν Θεόν. Θὰ ὀνοµάσωµεν τὸν πρῶτον τρόπον «ἠθικὴν πρᾶξιν» καὶ τὸν δεύτερον, ποὺ σηµατοδοτεῖ τὴν διάβασιν ἀπὸ τὴν ἐν χρόνῳ τροχιάν, εἰς µίαν, ἄλλην, αἰώνιον τροχιάν, θὰ τὸν ὀνοµάσωµεν «ὀντολογικὴν πρᾶξιν». Βεβαίως δὲν θὰ προσπαθήσωµεν ἐδῶ νὰ λύσωµεν τὸ προβληµα, ἐὰν καὶ κατὰ πόσον εἶναι δυνατὸν νὰ περάσωµεν ἀπὸ τὸ χρονικὸν εἰς τὸ αἰώνιον, ἢ ἀπὸ τὸ ἠθικὸν εἰς τὸ ὀντολογικόν.