Ο Βουδιστὴς - "θεολόγος τοῦ ἀκτίστου φωτός"!!

(Σέργιος -Σωφρόνιος Σαχάρωφ)     Ὁ διάσημος Ρῶσος Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τῆς Μόσχας Α.Ι. Ὀσίπωφ ἔγραψε περὶ Σωφρονίου τὰ ἑξῆς: «Γιὰ μένα δὲν ὑπάρχει καμία ἀμφιβολία ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σὲ κατάσταση βαθιᾶς καὶ συνάμα πολὺ λεπτῆς πνευματιστικῆς μαγείας. Σὲ μένα αὐτὸ ἔγινε ὁλοφάνερα ἀντιληπτὸ μετὰ τὴν ἀνάγνωση τοῦ βιβλίου «Οψόμεθα τὸν Θεὸν καθώς ἐστι» καὶ τοῦ βιβλίου «Περὶ προσευχῆς». Θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε σὲ μεγάλο βαθμὸ προσεκτικοὶ στὰ συγγράμματα αὐτῶν ποὺ δὲν ἔχουν τὸ ἀδιαφιλονίκητο κύρος τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως καὶ ἐκεῖ δὲν μποροῦμε νὰ ἀναφερθοῦμε χωρὶς ἕνα «ἀλλά». Σήμερα παρατηρεῖται μία τάση νὰ ἁγιοποιοῦνται ἄνθρωποι ποῦ ἀμφισβητοῦνταν. Ὁλόκληρο τὸ Ἅγιον Ὅρος τιμᾶ τὸν Σαχάρωφ ὡς ἅγιο. Τὸ πνεῦμα μαγείας ἐπιχειρεῖται νὰ ἐπικυρωθεῖ, ὅπως ἀκριβῶς ἔκαναν καὶ οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, φτάνοντας σὲ σημεῖο νὰ τιμοῦν τοὺς Φραγκισκανούς, τοὺς Καθαρούς, τὴν μητέρα-Τερέζα καὶ ἄλλους» (Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ Βατοπαιδίου, Γέροντας Σωφρόνιος ὁ Θεολόγος τοῦ ἀκτίστου φωτός: Πρακτικὰ διορθοδόξου ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου. Ἅγιον Ὅρος: Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ Βατοπαιδίου, 2008, σ. 563).     Συμφώνως μὲ τὸν ἀρχιμ. Ζαχαρία Ζαχάρου, ὁ ὁποῖος ὡς καὶ ὁ γέροντάς του, συζεῖ εἰς τὸ Ἔσσεξ μὲ 20 «μοναχάς» (Ἡμερολόγιον τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Θυατείρων καὶ Μεγάλης Βρετανίας, 2008, σ. 351), ὁ γ. Σωφρόνιος εἶχεν τὰς πρώτας ἐμπειρίας τοῦ Ἁγίου φωτός: «κατὰ τὴν τρυφερὴν παιδικὴν ἡλικίαν» (Ἀρχιμανδρίτου Ζαχαρία, «Το ἄκτιστο φῶς στὴ ζωὴ καὶ τὴ διδασκαλία τοῦ Γέροντος Σωφρονίου» Πειραϊκὴ Ἐκκλησία, 191 (2008): 27).Στοιχειώδης γνῶσις τῆς περὶ Ἀκτίστου Φωτὸς διδασκαλίας πάντων τῶν Ἁγίων Πάτερων δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποσιώπηση τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ Φῶς αὐτὸ ἀφήνει εἰς τοὺς μετόχους Του δύο ἀνεξίτηλα καὶ παντελῶς ἀνεξάλειπτα μόνιμα ἀποτελέσματα: α) ἀναμαρτησία ἐν ἔργῳ, λόγῳ καὶ διανοίᾳ καὶ β) γνώση τῶν παρόντων, παρελθόντων καὶ μελλόντων πραγμάτων κάθε ἀνθρώπου κάθε ἐποχῆς.(προφητικὸν χάρισμα).     Εἰς ἡλικίαν ὅμως 20 ἐτῶν, δηλ. τὸ 1916, ὁ Σαχάρωφ ἔγινε βουδιστής, διατελέσας εἰς τὴν μυαρὰν αὐτὴν θρησκείαν ἐπὶ ὀκτὼ συναπτὰ ἔτη (Πρακτικὰ Βατοπαιδίου, σ. 62-63). Ὁ ἱερομ. Νικόλαος Σαχάρωφ, συγγενὴς τοῦ γ. Σωφρονίου ὁ ὁποῖος καὶ αὐτὸς συζεῖ μὲ τὰς 20 «μοναχάς» τοῦ Ἔσσεξ, γράφει ὅτι ὁ γ. Σωφρόνιος ἀνῆκεν εἰς ὁμάδα Ρώσων στοχαστῶν «ποὺ κοίταζαν πέρα ἀπὸ τὴν «ἐκκλησιαστικὴ παράδοση» συνηγορώντας ὑπὲρ μίας πολύπλευρης πνευματικῆς ἐλευθερίας. Αὐτὴ ἡ εὐρύτητα καὶ ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς σκέψης παρέσχε στὸν γ. Σωφρόνιο τὸ ἀναγκαῖο ὑπόβαθρο «τόλμης» προκειμένου νὰ στραφεῖ σὲ μὴ χριστιανικὲς θρησκευτικὲς παραδόσεις» (Νικολάου Σαχάρωφ, Ἀγαπῶ ἄρα ὑπάρχω, Ἀθήνα: Ἐν πλῶ, 2007, σ. 24). Ἡ χάρις ὅμως τοῦ «οὐρανίου φωτὸς» ἐπισκιάζει πάλι τὸν γ. Σοφρώνιο τὸ 1924 ὅταν πλέον εὐρίσκετο εἰς Παρισίους ἐργαζόμενος ὡς ζωγράφος. «Παρέμεινε, δέ, μαζί του γιὰ τρεῖς μέρες» (Πειραϊκὴ Ἐκκλησία, 27).     Ἀφοῦ ὅμως εἰς ἡλικίαν 20 ἐτῶν δήλ. τὸ 1916 ὁ Σαχάρωφ εἶχε γίνει βουδιστὴς εἰς τὴν Μόσχαν!!! καὶ παρέμεινεν βουδιστὴς ἐπὶ 8 ἔτη ἤτοι μέχρι τὸ 1924, ἄρα κατὰ τὴν ἴδιαν αὐτὴν περίοδον ποὺ ἦτο βουδιστὴς εὐρισκόμενος πλέον εἰς τοὺς Παρισίους, συμφώνως μὲ τὰ γραφόμενα τοῦ ἀρχιμ. Ζαχάρου εἶδε καὶ τὸ οὐράνιο φῶς τὸ ὁποῖον «παρέμεινε μαζί του γιὰ τρεῖς μέρες»!!! (Ὡς ἀνωτ., 27). Τὸ 1925 ἐγγράφεται ὡς σπουδαστὴς εἰς τὸ τότε νεοϊδρυθὲν Ὀρθόδοξον Θεολογικὸν Ἰνστιτοῦτον τοῦ Ἁγίου Σεργίου. Μεταξὺ τῶν καθηγητῶν του ὑπῆρξε καὶ ὁ αἱρετικὸς ἱερεὺς Μπουλγκάκωφ. Αὐτὸς τὸν ἐπηρέασεν οὕτως ὥστε, χωρὶς φόβο Θεοῦ, νὰ βλασφημῇ τὴν Ἁγίαν Τριάδα, γράφοντας, ἀργότερον, εἰς ὥριμον πλέον ἡλικίαν: «Τὰ τρία πρόσωπα τῆς Τριάδος ἀποκτοῦν τὴν ὑπόσταση τους κενώνοντας τὸ καθένα τὸν ἑαυτό του γιὰ νὰ δώσει "χῶρο" στὸ ἄλλο. Ἡ ἀλληλοπεριχώρηση τῶν Τριαδικῶν προσώπων εἶναι μία ἀένναη κένωση, ἕνας αἰώνιος Σταυρὸς» (Πρακτικὰ Βατοπαιδίου, σέλ. 260). Αὐτὴν τὴν μεταφορὰν τῆς σταυρικῆς κενώσεως εἰς τὴν προαιώνιον ὕπαρξιν ἑνὸς ἑκάστου τῶν Τριῶν Ἄκτιστων Προσώπων τῆς Τριάδος, οὔτε αὐτὸς ὁ μισόκαλος διάβολος δὲν θὰ ἐτολμοῦσεν ποτὲ νὰ διανοηθῆ.     Τὸ 1925 ὁ Σαχάρωφ μετέβη εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ ἔγινε μοναχὸς εἰς τὸ ρωσικὸ μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος ὅπου ἐπὶ πέντε ἔτη, χωρὶς γέροντα, παρ’ ὅλον ποὺ ὁ γ. Σιλουανὸς ἔμενε εἰς τὸν ἴδιον τόπον, «ἀντλοῦσε μυστικὰ βιώματα ἀπὸ τά… δικά του»!!! (Ἀγαπῶ ἄρα ὑπάρχω, σ. 31).     Τὸ 1932 γνωρίζει τὸν David Balfour, ἀνθέλληνα πράκτορα τῆς Ἀγγλικῆς Μυστικῆς Ὑπηρεσίας, ὁ ὁποῖος εἰς τὰς 12 Σεπτεμβρίου τοῦ 1932, ἔγινε δεκτὸς εἰς τὴν «ὀρθοδοξία» ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη του τότε κόκκινου Πατριαρχείου τῆς Μόσχας Ἐλευθέριο, ἔξαρχον Δ. Εὐρώπης, χωρὶς βάπτισμα, καὶ τοῦ ἀνεγνώρισθη αὐτομάτως καὶ ἱερατικὴ ἰδιότητα χωρὶς νὰ χειροτονηθῆ ΠΟΤΕ ἱερέας. Γνωρίζοντας αὐτὸ τὸ φρικτὸ γεγονὸς τόσον ὁ Σωφρόνιος ὅσο καὶ ὁ γέροντάς του δὲν ἐδιστασαν νὰ ἀναπτύξουν στενοτάτην φιλίαν μὲ τὸν ἀβάπιστον, ἀνίερον καὶ ἀνθέλληνα Balfour. Ἡ φιλία αὐτὴ συνεχίσθηκε ἀμείωτη ἀκόμη καὶ μετὰ τὴν ἀπέλασιν τοῦ ψευδοϊερέως Balfour ἀπὸ τὰς ἁγιορείτικας ἀρχὰς αἱ ὁποῖαι «δὲν τοῦ ἀνεγνώριζαν οὔτε τὸ καθολικό του βάπτισμα οὔτε ἀκόμη περισσότερο τὸ ἱερατικό του ἀξίωμα» (Ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου, Ἀγώνας Θεογνωσίας, (ἡ ἀλληλογραφία τοῦ γ. Σωφρονίου μὲ τὸν Δ. Μπάλφουρ), Ἔσσεξ Ἀγγλίας: Ἱερὰ Σταυροπηγιακὴ καὶ Πατριαρχικὴ Μονή, 2006, σσ. 23-24).     Ὁ ψευδοϊερεὺς καὶ κατάσκοπος Balfour καταφεύγει μετὰ εἰς τὰς Ἀθήνας ὅπου διορίζεται, μὲ τὴν σθεναρᾶν ὑποστήριξιν τῆς Βρετανικῆς πρεσβείας ἐφημέριος εἰς τoν ναὸν τοῦ νοσοκομείου «Εὐαγγελισμὸς» καὶ ἐπίσης πρωθιερεὺς εἰς τὰ ἀνάκτορα!!! Τόσον ὁ γ. Σωφρόνιος ὅσον καὶ ὁ γεροντάς του δὲν ἐνημέρωσάν τοὺς τότε Ἀρχιεπισκόπους Χρυσόστομον Παπαδόπουλον καὶ Χρύσανθον διὰ τὸν θεοστυγὴ αὐτὸν ψευδοϊερέα ἀκόμη καὶ ὅταν ἀμφότεροι διαπιστώνουν ὅτι: «Ἔχασε τὴν πίστη του καὶ χωρὶς πίστη δὲν θὰ ὑπάρξει ὄφελος καὶ θὰ γίνει ὅπως στὸ τραγούδι γιὰ τoν Λουκᾶ (Σὲ σένα ἦλθα ἐγὼ γιὰ συμβουλή, κουμπάρε, κ.ο.κ.) (Ἀγώνας Θεογνωσίας, σ. 261). Μάλιστα τoν συγχαίρουν: «Ὁ Γέροντας πατὴρ Σιλουανoς καὶ ἐγὼ χαιρόμαστε μὲ τὴν προαγωγὴ σᾶς στo βὰθμo τοῦ ἀρχιμανδρίτη καὶ σᾶς συγχαίρουμε ὁλόψυχα. Εὐχόμαστε καὶ εἰς ἀνώτερα» (Ἀγώνας Θεογνωσίας, σ. 270). Ὅταν δὲ εἰς τoν Σωφρόνιον: «Συνέβη φοβερὴ ἀλλαγή, Τὸ Φῶς, ἡ θεία χάρη ἀπομακρύνθηκαν» ἔγραψεν εἰς τoν ψευδοϊερέα καὶ πράκτορα τῆς Μ. Βρετανίας Balfour καὶ τoν παρακάλεσε νὰ προσεύχεται δὶ’ αὐτoν ἀφοῦ εἶναι «ἀφοσιωμένος ὁλοψύχως εἰς αὐτὸν» (Ὡς ἀνωτ. σ. 269). Καὶ πράγματι ὁ «κουμπάρος» Λουκᾶς, δήλ. ὁ Balfour ἀναλαμβάνει ἔργον «γκουροὺ» καὶ στέλνει εἰς τoν ἀφοσιωμένον φίλον του Σαχάρωφ τὸ βιβλίον τοῦ πλανεμένου παπικοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σταυροῦ, φίλου καὶ προστατευόμενου τῆς «ἁγίας» Θηρεσίας, Μυστικὴ Νύχτα τῆς ψυχῆς, τὸ βιβλίο αὐτὸ «ἀνέστησε» πνευματικῶς τὸν Σαχάρωφ!!!: «Τὸ προηγούμενο γράμμα μου σὲ σᾶς ἔκλεινε μὲ τὴν ἐξομολόγηση τῆς ἀπεγνωσμένης ψυχικῆς μου καταστάσεως.. Ἐσεῖς μου στείλατε γιὰ παρηγοριὰ καὶ οἰκοδομῆ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἰωάννου τοῦ Σταυροῦ καὶ μὲ ἀναγκάσατε νὰ διαβάσω ὅλο τὸ βιβλίο...Ὁ Ἰωάννης τοῦ Σταυροῦ μὲ κατέπληξε μὲ τὴ βαθειὰ ψυχολογική του ἀνάλυση. Περιγράφει μὲ καταπληκτικὴ ἀλληλουχία καὶ πληρότητα μερικὲς ψυχικὲς καταστάσεις, μὲ τὶς ὁποῖες κυρίως ἀσχολεῖται. Γι’αὐτo ἐνῶ σὲ θέματα ὁρολογίας ἀπέχει σημαντικὰ ἀπo τοὺς Ἀνατολικοὺς Πατέρες, στὶς βασικὲς ἠθικὸ-δογματικὸ-μυστικὲς θέσεις τοῦ συμφωνεῖ μαζί τους καὶ στέκεται στὸ ἴδιο ὕψος μὲ τοὺς μεγαλύτερους συγγραφεῖς τοῦ ἀνατολικοῦ ἀσκητισμοῦ. Διαβάζοντας τὸν Ἰωάννη τοῦ Σταυροῦ, ἐντοπίζοντας μεμονωμένα χωρία, κάποτε ὁλόκληρες σελίδες (ἀκόμη καὶ σειρὰ σελίδων), ὅπου μὲ ἐκπληκτικὴ ἀκρίβεια, περιγράφει ὅ,τι καὶ ἐγὼ ἔτυχε νὰ ζήσω, μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλον τρόπο, αἰσθάνθηκα νὰ πλημμυρίζω ἀπὸ δύναμη καὶ ἀποφασιστικότητα νὰ ὑπομείνω μὲ εὐγνωμοσύνη τις ἀναπόφευκτες θλίψεις καὶ δυσκολίες τοῦ δρόμου μας» . (Ὡς ἀνωτ.,σσ. 272-273)     Ὄντως θαυμαστὸς ὁ διάβολος ἐν τοῖς πεπλανημένοις ὑπ’ αὐτοῦ!!! Ὁ πνευματικὸς σπόρος τοῦ πλανεμένου παπικοῦ ἁγίου ἔπεσε εἰς πρόσφορον ἔδαφος πλανεμένης ψυχῆς καὶ ἀπέδωσε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα !!! Βεβαίως τόσον ὁ Σαχάρωφ ὅσον καὶ ὁ γκουρού του, Balfour, ἀγνοοῦσαν ἀδικαιολογήτως, τὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν Σιναΐτην καὶ τὴν Κλίμακά του ποὺ ἀποτελεῖ τo «εὐαγγέλιον» τοῦ μοναχισμοῦ.     Ο Balfour ἀγάλλεται μὲ τὴν υἱοθέτηση τῆς ἀσκητικῆς διδασκαλίας τοῦ Ἰωάννου τοῦ Σταυροῦ ἀπὸ τὸν Σαχάρωφ: «Χάρηκα πολὺ ποῦ διαβάσατε τoν Ἰωάννη τοῦ Σταυροῦ καὶ βρήκατε στὸ βιβλίο αὐτὸ πνευματικὴ ὠφέλεια καὶ ὅτι βρίσκεται στὸ ὕψος τῶν μεγαλυτέρων ἀσκητικῶν ἔργων τῆς Ἀνατολῆς». Ἐν συνέχεια πλέκει τὸ ἐγκώμιον τοῦ βιβλίου: «Δὲν γνωρίζω βιβλίο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ δώσει στοὺς συγχρόνους ἀνθρώπους νὰ ἐννοήσουν ἀμέσως ὅλα αὐτὰ μὲ συνοπτικότερο τρόπο καὶ τέτοια σαφήνεια». Ἀναφέρει δὲ διὰ τoν συγγραφέα του ὅτι: «Τὸν ἔκλεισαν σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ μοναστήρια, σὲ στενὸ δωμάτιο καὶ τoν ἀνέκριναν ἐξονυχιστικὰ κάθε ἡμέρα μέχρις αἵματος. τελικὰ βγῆκε ἀπo τὴ φυλακὴ μὲ θαυμαστo τρόπο, ὅπως ὁ Ἀπόστολος Πέτρος... Γνωρίζουμε πάρα πολλὰ γιὰ τὴ ζωή του... ἂν θέλετε θὰ σᾶς γράψω λεπτομέρειες τῆς ζωῆς του» (Ὡς ἀνωτ. σσ.373-374). Δὲν ἀναφέρει τίποτα ὁ ψευδοϊερεὺς καὶ γκουροὺ Balfour διὰ τὴν «ἁγίαν» Θηρεσίαν - «φύλακα ἄγγελον» τοῦ πλανεμένου Ἰωάννου τοῦ Σταυροῦ!!!     Ἕνα τυραννικὸ ἐρώτημα γεννᾶται μετὰ ἀπ’ ὅσα ἀναφέραμε. Ποῖος εἶναι ὁ πραγματικoς γέροντας τοῦ Σαχάρωφ ὁ ὁποῖος διεμόρφωσε τὴν περὶ «Θεοεγκαταλείψεως» θεολογίαν του; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἀδιαμφισβήτητα μία: Ὁ πλανεμένος Ἰωάννης τοῦ Σταυροῦ. Ἰδοὺ τί γράφει: «Ἐκεῖνο, ποῦ τὴν βασανίζει (τὴν ψυχὴν) περισσότερο εἶναι ἡ πεποίθηση ὅτι σίγουρα κατὰ κάποιον τρόπο ὁ Θεoς τὴν ἀπέρριψε, τὴν βλέπει μὲ ἀποστροφή, τὴν ἔριξε στo γνόφο. Θεοεγκατάλειψη – νὰ τo μεγαλύτερο βάσανό της «(Ὡς ἀνωτ.σ.370)». Ἀσυστόλως ψεύδεται ὁ νεώτερος Σαχάρωφ, π. Νικόλαος, μάλιστα εἰς διδακτορικὴν διατριβὴν του ὑποβληθεῖσαν εἰς τὴν Ὀξφόρδη, ὅταν ἀναφέρει ὅτι:     «Οἱ ἀπόψεις τοῦ Γέροντα περὶ κενώσως καὶ θεοεγκαταλείψεως θὰ πρέπει νὰ εἶχαν μορφοποιηθεῖ πρὶν αὐτὸς διαβάσει τὸν Ἰωάννη. Ἡ πρώτη ὑφιστάμενη ἀναφορὰ στoν Ἰωάννη χρονολογεῖται τo 1932, ἀλλὰ ὁλόκληρο τo βιβλίο τῆς Σκοτεινῆς Νύχτας, ὁ Γέροντας τo διάβασε τo 1943» (Ἀγαπῶ ἄρα ὑπάρχω, σ.248). Διαφωνεῖ ὅμως ὁ πρεσβύτερος Σαχάρωφ μὲ αὐτὴν τὴν ἄποψιν ὅταν γράφει εἰς τὸν γκουρού του, Balfour: «Μὲ ἀναγκάσατε νὰ διαβάσω ὅλο τo βιβλίο τοῦ Ἰωάννη τοῦ Σταυροῦ» (Ἐπιστολή: Ἄθως, 17-18/30-31 Μαΐου 1936. Ἀγώνας Θεογνωσίας, σ.272). Ἀλλὰ βέβαια τὰ συγγράμματα τοῦ Ἰωάννη τοῦ Σταυροῦ καθὼς καὶ χιλιάδων σχολαστικῶν καὶ παπικῶν ἅγιων (Αὐγουστίνου, Ἀκινάτου. Κεμπησίου, Θηρεσιας κλπ) ἠσαν εὐρύτατα διαδεδομένα εἰς τὴν Ρωσία καὶ ὑποχρεωτικὰ πρὸς κατήχηση τῶν πιστῶν μὲ εἰδικὸ διάταγμα τοῦ Τσάρου Πέτρου τοῦ μεγάλου ὁ ὁποῖος καὶ τοὺς ἀνεκήρυξε ὅλους αὐτοὺς ἁγίους τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ὑποχρεωτικῶς ἑορταζομένους μέχρι τὸ 1905 ὁπότε καταργήθηκαν σταδιακά.     Διαβολικὴ ὄντως ἡ προσπάθεια ὀρθοδοξοποιήσεως τῆς «θεολογίας τῆς θεοεγκαταλείψεως»!!!     Ποῦ βασίστηκε ὅμως ἡ «θεολογία τῆς θεοεγκαταλείψεως», ἡ ὁποία γοήτευσε τὸν ψευδοϊερέα Balfour, τὸν Σαχάρωφ καὶ τοὺς συγχρόνους ὀπαδοὺς «τοῦ θεολόγου τοῦ Ἀκτίστου φωτός»; Τὴν ἀπάντησιν μᾶς τὴν δίνει ὁ παπικὸς καλόγερος Benedict Zimmermann εἰς τὴν εἰσαγωγὴν ποῦ ἔγραψε τo 1907 διὰ τo βιβλίον τοῦ Ἰωάννου τοῦ Σταυροῦ, Ἡ Σκοτεινὴ Νύχτα τῆς ψυχῆς: «Ἐπὶ τῆς σταθερῆς βάσεως τῆς ψυχολογίας καὶ θεολογίας τοῦ ἁγίου Θωμὰ τοῦ Ἀκινάτου (St. John of the Cross, The Dark Night of the Soul, New York: Cosimo, 2007, p.VIII).     Ὅπως εἶναι φυσικὸν μία τέτοια Ἀκινάτειος θεολογία δὲν θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ εὐδοκιμήσῃ εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος. Δι’ αὐτὸν τoν λόγον ὁ Σαχάρωφ ἀπεδήμησεν εἰς τὴν Ἑσπερίαν καὶ ποτὲ πλέον δὲν ἐπεσκέφθη τὸ Περιβόλιον τῆς Παναγίας. Εἶχεν ὅμως χρόνον νὰ ἐπισκεφθῆ «μυστικῶς» τοὺς κατὰ σάρκα συγγενεῖς του εἰς τὴν Μόσχαν καὶ νὰ συλλειτουργήση πάλιν «μυστικῶς» μὲ ἱερεῖς τοῦ Σοβιετικοῦ Πατριαρχείου (Διαβάτη, Δ., Ἀναμνήσεις ἀπo τo Γέροντα Σωφρόνιο τοῦ Ἔσσεξ, Θεσσαλονίκη: Ἐκδόσεις Π. Πουρναρᾶς, 1999, σσ.28-34).     Τέλος, μία ἄλλη βασικὴ ἐπίδρασις τοῦ πλανεμένου Ἰωάννου τοῦ Σταυροῦ ποῦ ἐσημάδεψεν καὶ ἀκόμη σημαδεύει τoν «σωφρόνειον μοναχισμόν» εἶναι ἡ ἵδρυσις μεικτῶν μονῶν μὲ ἄνδρας καὶ γυναίκας!!! Οὕτως ὁ Σαχάρωφ ἕνα χρόνον μετὰ τὴν ἐγκατάλειψιν τοὺ Ἁγίου Ὅρους δήλ. τo 1948 δημιουργεῖ τὴν πρώτην εἰς τὸν ὀρθόδοξον κόσμον μέχρι τότε, «μοναστικὴν ἀδελφότητα» ἀποτελουμένην ἀπὸ μοναχοὺς καὶ μοναχὰς εἰς τὸ ρωσικὸ γηροκομεῖο ποὺ εὐρίσκετο εἰς τὸ προάστειον τῆς Ἁγίας Γενεβιέβης τοῦ Δρυμοῦ τῶν Παρισίων: «Καὶ στὶς 5 Μαρτίου τοῦ 1959 ἔφθασε στὴν Ἀγγλία μὲ μικρὴ ὁμάδα ἀπo τρεῖς ἡλικιωμένες μοναχὲς καὶ λίγους νέους, προκειμένου νὰ συστήσει τὴν ἀδελφότητά του» (Πρακτικὰ Βατοπαιδίου, σσ.54-55). Ἡ «μονὴ» τοῦ Ἔσσεξ μέχρι τὸ 1963 ἦτο ὑπὸ τὸν Ρωσοεβραῖον Μητροπολίτην Σουρὼζ Ἀντώνιον Μπλούμ, τοῦ Σοβιετικοῦ Πατριαρχείου, γνωστὸν ὑπέρμαχον τῆς χειροτονίας τῶν γυναικών!!!     Ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ στοιχεῖα ποὺ παραθέσαμε ἐξάγεται εὐκόλως τὸ συμπέρασμα ὅτι πραγματικὸς γέροντας τοῦ Σωφρονιου δὲν ὕπηρξε ποτὲ ὁ Σιλουανός. Πραγματικὸς γέροντας καὶ διαμορφωτὴς τῶν θεολογικῶν πεποιθήσεων τοῦ Σωφρονιου ὑπῆρξε ὁ David Balfour καὶ αὐτὸ ἐξηγεῖ ἱκανοποιητικῶς τὴν ὅλην πνευματικὴν ἐξέλιξιν τοῦ ἰδίου τοῦ Σωφρονιου ἀλλὰ καὶ τῆς Μονῆς του καὶ τὸ εἶδος "πνευματικότητος" ποὺ ἀνεπτύχθη ἐκεῖ. Ἀποκαλύπτει ἐπίσης πόσο πνευματικὰ ἀβαθεῖς καὶ ἄρριζοι ὑπῆρξαν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ἀστοιχείωτοι θεολογικῶς καὶ μοναστικῶς ἐπίσκοποι, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ ποὺ παρεσύρθησαν ἀπὸ μία τόσον ἐπιπόλαιη καὶ γελοία θεολογία καὶ πραξη ποὺ ἀντιφάσκει πλήρως πρὸς τοὺς Ἁγιους Πατερας M.Π. (Μάριος Πηλαβάκης)