ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΕΪΑΣ

Τα χρόνια έξω από την Εκκλησία. Ο θάνατος του αδελφού σε ιαπωνική αιχμαλωσία. Η μνήμη του θανάτου.

Αθήνα, 8 Απριλίου 1945.

Αγαπητέ εν Χριστώ

πάτερ Σωφρόνιε, Ευλογείτε!

Δεν γνωρίζω, αν πήρατε το σύντομο γράμμα μου, που σας έστειλα από  εδώ τον Οκτώβριο του περασμένου χρόνου μετά την επιστροφή μου από την Αίγυπτο στην Ελλάδα. Το έδωσα σε κάποιο πρόσωπο που πήγαινε στη Θεσσαλονίκη και εκείνος το παρέδωσε σε κάποιον Αθωνίτη μοναχό. Αν δεν έχει φθάσει, δεν λυπάμαι, γιατί, αν και ήθελα να σε πληροφορήσω ότι ζω ακόμη, περιέγραψα την κατάσταση της ψυχής μου με τόσο μελανά χρώματα, που θα μπορούσα μόνο να σε πικράνω. Είχα δίκαιο σε αυτό, αλλά θα ήθελα να κρατήσω κάθε δυνατή πνευματική σχέση μαζί σου, παρά τη δυσκολία των περιστάσεων. Τις τελευταίες εβδομάδες ζω κάποια εσωτερική βελτίωση.

Σας αποστέλλω το γράμμα αυτό με τον νέο Διοικητή του Αγίου Όρους, τον κ. Παπαδημητρίου, που έρχεται εκεί για λίγες ημέρες. Δεν αποκλείεται να έρθω και ο ίδιος στον Άθω  αυτόν το χρόνο, πράγμα για το οποίο θα σε ειδοποιήσω  πάλι με το ίδιο πρόσωπο. Για τη μετακίνησή σου από τα Καρούλια στο Κελλί της Αγίας Τριάδος, κοντά στη Μονή του Αγίου Παύλου, έμαθα από τον πατέρα Κασσιανό Μπεζομπράζωφ, που μου έγραψε από τη Θεσσαλονίκη, [//388] και από τον Χαράλαμπο Α. Λασκαρίδη, τον οποίο επισκέφθηκα πρόσφατα. Ο τελευταίος μαζί με τη γυναίκα του είναι ζωντανοί και υγιείς.

Σε παρακαλώ ωστόσο να μη μιλάς για μένα στον Άθω. Αν έρθω το καλοκαίρι, θέλω να το κάνω όσο το δυνατό πιο αθόρυβα. Όταν αναχώρησα για την Αίγυπτο τον Απρίλιο του 1941, μπήκα στον Βρετανικό Στρατό, υπηρέτησα ως αξιωματικός του γενικού επιτελείου στο Κάιρο, και το 1943 με έστειλαν στην Αγγλική Πρεσβεία για την Ελληνική Κυβέρνηση. Τώρα είμαι λαϊκός, ξυρισμένος Άγγλος, χωρίς να έχω κάτι (κατά την εξωτερική μου εμφάνιση) που να με  συνδέει με την Εκκλησία. Δεν θέλω να αποτελέσω αντικείμενο φημών και κατηγοριών. Αν θέλεις να μου γράψεις, η διεύθυνσή μου είναι: «Major David Balfour, British Embassy, c/o British Consulate, Saloniki, Αγγλικόν Προξενείον». Το Προξενείο θα το στείλει αεροπορικώς.

Πέρασα τρία χρόνια σε τέλεια αθεΐα. Πρόσφατα έλαβα τηλεγράφημα ότι πέθανε ο αδελφός μου (από προϊούσα εξάντληση ως αιχμάλωτος των Ιαπώνων στο Hong Kong).

Άρχισα να προσεύχομαι γι’ αυτόν, να σκέφτομαι για τη μέλλουσα ζωή, πίστεψα πάλι σε αυτήν. Γενικά ξεκίνησα σιγά‐σιγά στον ελεύθερο χρόνο μου. Η μνήμη του θανάτου, που δεν με εγκατέλειψε ποτέ κατά τον καιρό του πολέμου και γινόταν αφορμή για απόγνωση και αναίδεια, μεταβάλλεται μάλλον σε γλυκύτητα. Να προσεύχεσαι κι εσύ για μένα, αν δεν κουράστηκες ακόμη από την προσπάθεια να βοηθήσεις την άθλια ψυχή μου. Ζήτησε και τις προσευχές του

ΑΣΚΗΣΙΣ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑ     ‐ 232 ‐

πατρός Γερασίμου· αλλά να επιμείνεις πολύ στο ότι δεν πρέπει να μιλήσει για μένα σε κανένα στον Άθωνα.

Ο ανάξιος αδελφός σου εν Χριστώ,

Ιερομόναχος Δημήτριος